Oktober is nog niet eens begonnen, maar de tijd voor kerstalbums is al wel aangebroken. Ook Carrie Underwood verschijnt met haar nieuwe plaat My Gift op het toneel. Dit is alweer het zevende album voor de pop-country zangeres. Al een tijdje had Underwood de droom een kerstalbum te maken en nu is het eindelijk zover.
Bij het horen van het eerste nummer staat één ding gelijk vast: Carrie Underwood heeft een zeer prachtige stem om naar te luisteren. Het klinkt moeiteloos hoe zij lange uithalen haalt. Daarnaast is haar stem een fijne combinatie van warm en vrolijk. Hiermee draagt ze het album en zorgt ze ervoor dat het zeker niet vervelend is om naar te luisteren.
Bij een kerstalbum als My Gift verwacht je het warme gevoel dat je associeert met kerstmis. Wanneer je met vrienden en familie aan tafel zit om lekker te eten en cadeautjes uit te pakken. Helaas krijg je dit gevoel niet bij het luisteren van My Gift. Het album staat namelijk vol met langzame lijdzame liedjes die vooral erg tragisch klinken. De meeste nummers hebben een Christelijke ondertoon. Dit hoort een beetje bij kerst en is niet erg, maar na een paar songs wordt het wel een beetje suf en vermoeiend. Het zorgt ervoor dat er weinig variatie in het album zit en dat alle liedjes hetzelfde klinken.
De samenwerkingen op het album, zijn de enige nummers die er wel uitspringen. Zo zingt ze Hallelujah samen met John Legend, wiens warme stem perfect bij die van Carrie Underwood past. Ook zingt ze Little Drummer Boy samen met haar oudste zoon. Dit lied klinkt sentimenteel en lief.
Silent Night en Have Yourself a Merry Little Christmas zijn kerstliedjes die we allemaal wel kennen en ze vallen op doordat je ze mee kunt zingen. Onder haar nieuwe nummers zit weinig leuks en niks opvallends. Terwijl je zou denken dat ze met haar krachtige stem alles interessant kan maken, is dat niet zo.
De conclusie is dat Carrie Underwood op My Gift een prachtige warme stem heeft om naar te luisteren. Alleen van dit kerstalbum krijg je niet het warme veilige kerstgevoel waar je op zit te wachten. In plaats daarvan staat de plaat vol langzame dramatische liedjes die allemaal op elkaar lijken en die je na een tijd wel zat bent. Er staan een aantal lieve samenwerkingen op de plaat, maar dit is niet genoeg om het album te redden.
