V, oftewel vijf. Toch is deze plaat niet zomaar de vijfde in het rijtje voor Navarone. De Nijmeegse band besloot het anders aan te pakken voor V en besloot de rock te laten varen. Niet dat de gitaren en drums volledig weg zijn bezuinigd, maar de pop komt om de hoek kijken. De liedjes zijn niet langer gecomponeerd met een gitaar op schoot, maar met een piano aan de knieën.
Door die keuze klinken de muzikale helden van Navarone nadrukkelijker door in dit album dan op het voorgaande werk. Dat de band bijvoorbeeld fan is van Queen is geen groot geheim. Tijdens de deelname aan de The Voice of Holland vier jaar geleden maakten Merijn van Haren en consorten de meeste indruk met hun uitvoering van Somebody To Love.
Op sommige momenten komt die inspiratiebron wel heel nadrukkelijk naar voren in de muziek. Vooral tijdens de eerste regels van de coupletten in Heroes Someday is het moeilijk om We Are The Champions niet te horen. Dat de thematiek enigszins hetzelfde is, helpt niet. Het grote verschil is dat Navarone het nummer volledig als ballad laat opereren, waar Queen er flink wat bombast tegenaan gooide. Ook op Come What May en Break Away zijn in de invloeden van de Britten niet ver weg.
Hoewel de piano als uitgangspunt is genomen bij de songs, is de rock zeker niet verdwenen op V. Alleen opener Divided knalt al dusdanig dat je niet van een volledig popalbum kan spreken. Ook op Question Why, Keep On Running en Stakes wordt er voorzichtig gerockt. Toch pakt Navarone nooit meer zo uit als in het verleden op songs als Ceberus, waarop de riffs en de drums uit je boxen vlogen.
Op zich werken de ballads goed en de meer rockende nummers zijn ook prima te pruimen. Het zijn vaak songs die er een beetje tussenin hangen, die wat moeilijker binnenkomen. Vooral Green Lights en Break Away kan je bestempelen als de opvultracks van de plaat. Wire onderscheidt zich dan wel door een sterke mondharmonicasolo.
Navarone concludeerde na vier platen dat zijn muziek te alternatief en tegelijkertijd te niche was. Ze trokken van Concert At Sea tot Down The Rabbit Hole. Zo breed als ze optraden, zo wijd is de plaat nu zelf. Het resultaat is dat het allmeaal lekker wegluistert, geen moment verveelt, maar wel diepgang mist. Er ontbreken op V nummers en momenten die echt beklijven en je vinger naar de repeatknop dirigeren.
