Het lijkt alsof Ben Barlow een omgekeerde puberteit doormaakt. De afgelopen jaren is de stem van de zanger van Neck Deep niet lager geworden, maar is hij juist steeds hoger gaan zingen en lijkt het alsof hij de baard uit zijn keel heeft gehaald. De onvermijdelijke vraag is natuurlijk of dit merkwaardige fenomeen ook zijn uitwerking op de muziek heeft. Neemt Neck Deep de luisteraar mee naar hun kindertijd of is de Welshe poppunkband toch volwassener geworden?
All Distortions Are Intentional speelt zich af in de fictieve wereld Sonderland en dat is ook de titel van de albumopener. Sonderland begint met een krachtige kickdrum en ontaardt in een vrolijk en energiek nummer met een vrij hoog tempo. Niet alleen qua instrumentatie, maar ook Barlow zelf straalt dat uit met zijn zang. De track zet de toon voor wat er komen gaat. Zo zingt Barlow op Lowlife dat zijn leven een feest is en hij de ander maar een saaie ‘normie’ vindt. Barlow is niet saai. Hij gebruikt drugs en drinkt koffie op een trampoline. Dat is veel leuker.
Halverwege het album maakt interlude Quarry een abrupt einde aan alle vrolijkheid en positieve energie. Het korte nummer gaat over negatieve gevoelens. Over stress en willen verdwijnen. Voor de gelegenheid heeft Barlow ook meteen maar de identiteit van een SoundCloud-rapper aangenomen. Het is een verrassende en onverwachte track, maar hij doorbreekt de vrolijke en feestelijke sfeer die er daarvoor was en voelt erg vreemd aan.
Na dit rare uitstapje gaat de muziek gewoon weer verder waar ze gebleven was, hoewel iets minder bombastisch en ook de wat donkere thematiek blijft. Zo noemt Barlow het leven op Sick Joke een zieke grap en beschrijft hij in het meer downtempo en emotionele Empty House hoe hij zijn best doet zich goed te voelen, maar daar niet in slaagt. Maar hij maakt er het beste van en dat is ook de boodschap van het album. We gaan toch dood, dus maak er het beste van en denk niet te veel na over het leven.
Met All Distortions Are Intentional brengt Neck Deep een solide album dat vol staat met vrolijke, catchy en poppy muziek die je, ondanks de soms wat sombere teksten, in een goede stemming brengt. Wel gaat dat gepaard met Barlows hoge zangstem, die wat ‘zeurderig’ kan overkomen, en de cheesy songteksten vervelen soms. Terugkomend op het volwassen worden: een transitie heeft de band zeker doorgemaakt. De teksten zijn wat emotioneler en de muziek is popperiger; een ontwikkeling die op het vorige album al een beetje werd ingezet. Neck Deep beweegt zich wat weg van de poppunk die ze in hun beginjaren maakten. Juist in een tijd dat het genre door artiesten als Yungblud en Machine Gun Kelly terrein lijkt te herwinnen is dat misschien een gekke keuze. Het is een fijne plaat met catchy muziek, maar wel eentje die niet al te lang meegaat.
