Je hebt helden, je hebt legendes, en je hebt Neil Young. De Canadese singer-songwriter loopt al 59 (!) jaar mee in de muziekwereld. Eerst als deel van de baanbrekende folkrock-band Buffalo Springfield, later als solo-artiest en als deel van supergroep Crosby, Stills, Nash & Young. De lijst van muzikanten en zelfs hele genres (zijn bijnaam is niet voor niks The Godfather of Grunge) die geïnspireerd zijn op Young is te lang om op te noemen. Waar andere artiesten op hun oude dag rustig aan doen, komt die term niet voor in het woordenboek van Young. In zijn carrière heeft hij 51 albums als solo-artiest of deel van een band uitgebracht, bijna één per jaar. Dat Young met een nieuw album is gekomen is dus niet bepaald verrassend. Op Talkin to the Trees merk je direct de ervaring en leeftijd van Young, op positieve maar ook negatieve manieren.
Bij het openingsnummer is dat meteen te merken. Op Family Life praat Neil Young over zijn hele familie, hij vertelt waarom hij van ze houdt en hoopt dat het goed met ze gaat. De scherpe tong waarmee de Canadees beroemd is geworden, lijkt vervangen door een ‘opa vertelt’-achtig geratel. Niet heel spannend om naar te luisteren. Dat wordt op deze tracks niet geholpen door de weinig inspirerende instrumentatie van de Chrome Hearts, de nieuwe begeleidingsband van Young.
Op andere nummers werkt de levenservaring van Young juist goed. Op First Fire of Winter geeft Young advies aan de luisteraar dat door zijn ruwe, hoorbaar oude, stem van goed binnenkomt. Ook werkt de instrumentatie van de Chrome Hearts hier juist weer goed bij. Ook op Big Change, een echt rocklied, geloof je de uitspraken van Young direct. Toch blijft het bij deze nummers qua tekst een beetje oppervlakkig, alsof je opa je een preek geeft.
Op andere tracks is Young een stuk harder met de politieke statements die we van hem gewend zijn. Op Let’s Roll Again komt dat als een verrassing. Een nummer dat over stoere auto’s lijkt te gaan blijkt een oproep aan automakers om betere elektrische auto’s te maken, maar toch is Young geen fan van alle elektrische fabrikanten: ‘If you’re a fascist/go get a Tesla.’ Duidelijk statement, zoals we Young kennen.
Muzikaal klinkt de plaat soms onaf. De teksten van Young hadden nog even langs een eindredacteur gekund voor iets betere timing en zinsopbouw. Ook zijn veel nummers op momenten slecht gemixt. Vooral Movin Ahead is een stortvloed aan lawaai met een schreeuwende Young die compleet overstemd is door zijn eigen band. Zulke tracks maken het album soms echt moeilijk om naar te luisteren.
Door het gevoel van onafheid lijkt Talkin to the Trees een album dat Neil Young met zijn band redelijk op eigen houtje heeft gemaakt en naar de uitgever bracht. Wie zou het in zijn hoofd halen om een album van Neil Young te weigeren als hij zegt dat hij het wil uitbrengen? Talkin to the Trees is bij afstand geen perfect album en zal Young geen nieuwe fans winnen, maar dat zal ook niet de intentie zijn van de folk-, rock- en muzieklegende.
Mocht je deze legende met je eigen ogen nog willen zien? Op 1 juli staat Young met The Chrome Hearts in het Stadspark in Groningen (met niemand minder dan Van Morrison als special guest!)
