Na een vijf jaar durende radiostilte is de Amerikaanse band Other Lives weer helemaal terug. Met hun nieuwe album For Their Love blazen ze hun indie- en folkroots een nieuw leven in. De nieuwe plaat is intiem en laat een poëtische kant van de band zien, die nog niet eerder te horen was. Eerlijk is eerlijk: de poëtische vibe van de muziek zal niet iedereen aanspreken, maar wat je er ook van vindt, bijzonder is de plaat zeker.
Een donker rauw stemgeluid gemixt met een melodie die westernachtig aandoet; plaatopener Sound Of Violence zet gelijk de toon. ‘Make some room for the afterlife/ Golden gates, a happy wife/ Nothing compares to the sound of your violence.’ Mooi aan deze track is dat de muziek een gevoel van nostalgie oproept. De manier waarop de verschillende muziekinstrumenten samen komen in een zekere vorm van harmonie is intrigerend en grijpt je aandacht. Het is een liedje waar je even helemaal in op kunt gaan, waarbij je de wereld om je heen even vergeet.
Nog zo’n liedje met een betoverende melodie is Who’s Gonna Love Us. Het geluid van de piano is luchtig en doet vrolijk aan, maar de lyrics zijn donker en diepzinnig. Het duistere tintje is een soort rode draad door het album heen. Een betoverend samenspel van muziekinstrumenten. Soms zou je stiekem de zang even willen muten, omdat de melodie van de muziek zo enorm mooi is.
Met de track All Eyes – For Their Love, geeft de band gehoor aan dat verlangen. Deze plaat duurt namelijk zes minuten waarvan de eerste twee minuten puur instrumentaal zijn. Die eerste twee minuten van het nummer, zijn ook meteen de beste twee minuten. Op het moment dat de track overgaat van puur instrumentaal naar zang, voelt het als een anticlimax. Je verwacht dat de zang net als de instrumenten spectaculair of bijzonder gaat zijn, maar dat is alles behalve het geval.
Other Lives moet dus oppassen dat hun liedjes niet te rustig worden. Er zijn namelijk nummers waar de combinatie van instrumenten en zang zo eentonig is, dat het je aandacht niet weet te trekken. De eerste seconden hoor je nog, maar daarna raak je afgeleid en op het moment dat je je realiseert dat je eigenlijk muziek aan het luisteren was, is het liedje al voorbij.
Eén van dit soort tracks is Dead Language. De zang is zo monotoon dat het ergens tussen zeurderig en slaapverwekkend in zit. Dat is gewoon teleurstellend. Zeker als je kijkt naar het potentiele succes dat deze plaat, For Their Love, had kunnen zijn. Met tracks als Dead Language en We Wait slaat Other Lives de plank gewoon mis. Nummers als Nites Out doen zo donker en zwaar aan, dat je er haast depressief van zou worden. Liedjes als Hey Hey I en Cops zijn de lichtpuntjes op het album die je dan ook hard nodig hebt om niet in een zwart gat terecht te komen.
Als alle liedjes op deze lp zo betoverend waren geweest als Sound Of Violence en Who’s Gonna Love Us, was For Their Love een groot succes geweest. Nu resteert slechts een album dat tussen best aardig en teleurstelling in hangt.
