In het land dat wordt gezien als de broedplaats van de heavymetal, ofwel Finland, ontstond in 2008 het vierkoppige Ranger. De band maakte snel een opmars in metalland en heeft nu zijn tweede complete analoog geproduceerde album uitgebracht. De albumtitel doet het al vermoeden: het is vooral snelheid en geweld dat de klok slaat in Speed & Violence. In krap 35 minuten laat de band zien dat ze zich graag hebben laten inspireren door metalhelden uit de eighties, zo horen we veel invloeden van Exodus, Slayer en Judas Priest. Toch doet ze niet onder voor deze gevestigde namen.
Op het intronummer van Speed & Violence is een mysterieuze melodiek te horen die nergens in het album terug komt. Sterker nog, tijdens het albumtitelnummer krijgt de luisteraar meteen een flinke dosis speed- en heavymetal voorgeschoteld. De band bewees in eerdere producties al niet veel aandacht te besteden aan de songteksten. Zanger Dimi Pontiac schrijft alle songteksten en zegt geïnspireerd te raken door sciencefiction- en horrorfilms. Wat voor het gebrek aan diepe songteksten in de plaats komt is trouwens ook veel passender bij de band: de vocalen van zanger Pontiac. Zijn stemgeluid is ontzettend hoog en met zijn krijsende uithalen gaat hij het muzikale gevecht aan met de knappe gitaarrifjes van Mikael Haavisto en Ville Valtonen.
Een interessante strijd om de meeste aandacht, die ervoor zorgt dat de dynamiek gedurende het hele album spannend blijft. De drumritmes van Miko Sipilä zorgen in nummers als Speed And Violence en Lethal Force voor een constante factor tussen de overheersende gitaar- en stemgeluiden. Op het korte Evil Barrier wordt de luisteraar tussen al het metalgeluid even getrakteerd op meer rustige gitaargeluiden. Het tempo en de rauwe metal worden door Ranger weer teruggepakt op Night Slasher.
Demon Wind doet qua melodie een beetje denken aan -hoe kan het ook anders- eighties hit Driver’s Seat van de Britse rockband Sniff ‘n’ the Tears. In de uitsmijter Last Breathe haalt de vierkoppige formatie bijpassend nog even alles uit de kast in één van de langste nummers die het album kent: welgeteld vijf minuten en veertien seconden.
De zelfbenoemde Skull Splitting metal van de mannen van Ranger laat op Speed & Violence muzikaal niets te wensen over en dekt de lading van de term volledig. De jonge Finse band bewijst met hun tweede volledige album op volle kracht en vol energie te zijn. Het maakt de perfecte muziek voor fans van het ruigere werk. De lp is perfect gedoseerd en stopt wanneer het genoeg is, na tien relatief korte nummers. De muziek blijft hangen, ondanks de nietszeggende teksten en simpele insteek van de songs. De songs ademen metal uit de tachtigerjaren maar brengen toch een verfrissend briesje met zich mee.
