Rapsody geeft haar luisteraars een hiphop-masterclass en maakt een terugkeer met het album Please Don’t Cry, een project dat niet alleen haar artistieke groei benadrukt, maar ook een diepgaand inzicht biedt in haar persoonlijke ontwikkeling. Deze openhartige en pure release omvat samenwerkingen met echte muzieklegendes, waaronder Erykah Badu, Lil Wayne en Hit-Boy. Bewijzend dat respect voor de HipHop-cultuur altijd vooraan zal staan in haar werk.
Het album opent krachtig met een bijdrage van de legendarische actrice Phylicia Rashad, die met de woorden ‘Baby, the only way out is in. I mean, do you even know who you are?’ de toon zet voor de introspectieve plaat die volgt.
Vanaf de eerste noten van de openingstrack wordt duidelijk dat Rapsody een diepere, zelfbewuste weg inslaat, maar dit neemt niet af van haar talent voor het invullen van een rijmschema, want waar ‘She’s Expecting You’ een warm en uitnodigend nummer is waarin de voor een Grammy genomineerde artiest terugkeert naar haar kern, claimt ze met ‘Back In My Bag’ haar voormalige troon terug en laat ze haar competitieve kant doorschemeren. Het lijkt erop dat tijd buiten de studio Rapsody goed heeft gedaan, zoals de artiest zelf op de plaat zegt: ‘Sometimes you gotta lose yourself to find yourself again’
Wat Please Don’t Cry echt onderscheidt, is de kwetsbaarheid, openhartigheid, maar ook zeker de energieke balans die door het hele album stroomt.
Het album bevat tracks zoals “Faith”, waarin Rapsody haar eigen onzekerheden en twijfels confronteert. De kalme, reflectieve toon van het nummer bouwt op naar een gevoelige climax, waarbij haar woorden diep snijden. Zodra de beat volledig inkomt en Rapsody er doorheen loopt met teksten over haar veerkracht, is het meteen duidelijk waarom dit album zo lang op zich heeft laten wachten.
Dit wordt verder versterkt door de productie van het album, die zorgvuldig en rijk aan details is. Elk nummer is een samensmelting van klassieke hiphop-elementen en moderne invloeden, waardoor een unieke en vernieuwende sound ontstaat.
Soms kan de introspectie en emotionele zwaarte overweldigend zijn in een album, wat erg tekenend is voor de luisterervaring. Daarom is de keuze om niet met elk nummer op Please Don’t Cry de diepte in te gaan, erg verstandig geweest. Nummers zoals ‘Raw’ ft. Lil Wayne brengen door de teksten, productie en vurige delivery, sfeer terug in de lp. Naast Lil Wayne’s toonbepalende verse, vol met punchlines over rauwheid, competitiviteit en (het is immers Lil Wayne) seks, tilt Rapsody het nummer naar een hoger niveau met een vakkundig geschreven verse die haar sterke mentaliteit benadrukt
Please Don’t Cry is een inzicht in Rapsody’s helingsproces, dat met elke luisterbeurt meer te bieden heeft. De productie van het album is zorgvuldig en rijk aan details, met beats die zowel vertrouwd als vernieuwend aanvoelen. Rapsody’s nieuwste werk is een bewijs van haar groei als artiest, en bewijst dat echte HipHop nooit zal vergaan.
