Leon Thomas heeft zijn kindsterverleden inmiddels ver achter zich gelaten. De acteur die ooit te zien was in Victorious heeft zich ontpopt tot een volwaardige r&b-artiest. Eentje met een eigen geluid en een opmerkelijk gevoel voor detail. Zijn nieuwe ep PHOLKS telt een mager getal van zeven nummers, maar elk daarvan is raak. Kort, maar krachtig; het soort project dat niet probeert te imponeren met lengte, maar met precisie.
De opener Just How You Are zet meteen de toon: upbeat, strak, en verrassend zonnig, ondanks de melancholie in de tekst. Alles klopt: de zang, de productie, de melodie, maar het is niet zó perfect dat de ziel eruit is gepolijst. Thomas weet precies wat hij doet, maar is daarbij het plezier onderweg niet is vergeten.
My Muse is het kloppende hart van de ep en waarschijnlijk het meest emotionele nummer dat hij hierop heeft gemaakt. De productie is rijk, maar nooit overvol, en zijn stem draagt het verhaal zonder te forceren. Hier hoor je Leon Thomas de zanger, de muzikant én de producer samenvallen. Hij bouwt lagen op en weet precies wanneer hij moet loslaten.
De EP heeft iets grungy’s, een randje dat je niet vaak hoort in moderne r&b. Het is funk, het is soul, het is rock, maar vooral: het is Leon Thomas. Die veelzijdigheid maakt PHOLKS spannend. Waar zijn vorige project Mutt al liet horen dat hij durfde te experimenteren, klinkt dit als een meer volwassen, coherente opvolger.
Trapped is een mooi voorbeeld van zijn talent voor sfeer. De melodie is warm en dromerig, maar het einde voelt vreemd onaf. Bijna expres, alsof hij wil dat je in die onrust blijft hangen. Het zijn dat soort keuzes die PHOLKS interessant houden. Baccarat daarentegen is pure nostalgie. Het brengt je terug naar die nachten waarop je muziek zo hard zette dat de muren meebewogen. Het is een volwassen versie van die tienerdrang om te schreeuwen, springen en voelen — alles tegelijk.
De EP sluit af met Lone Wolf, en mooier had het niet gekund. Een zachte piano, een subtiel drumpatroon en een gesproken outro dat bijna meditatief aanvoelt. Leon kiest niet voor een explosieve finale, maar voor een moment van rust na de storm. Hij omarmt de eenzaamheid in plaats van ervoor weg te rennen, en dat maakt het juist krachtig.
Hoewel PHOLKS maar zeven nummers telt, bevestigt het dat het succes van Mutt geen toevalstreffer was. Als Avril Lavigne en D’Angelo ooit een zoon zouden hebben gehad, had hij waarschijnlijk geklonken als Leon Thomas op PHOLKS: een mannelijke, iets meer gepolijste versie van diezelfde ontembare drang om écht te voelen.
