“Eindelijk omarmt Ray BLK haar gangstertijdperk”, zo zegt ze het zelf. Bijna vijf jaar na het winnen van haar eerste grote overwinning, de BBC Sound of 2017 Poll, brengt ze nu haar debuutalbum uit. Tegenwoordig is Ray BLK (echte naam Rita Ekwere) op zichzelf een formidabele Britse ster geworden, met zelfverzekerde R&B-ballads om haar luisteraars op te vrolijken. Nu ligt de prioriteit voor Ray echter bij Access Denied. ‘Me, myself and I’ staan centraal op dit album en ze hoopt dat andere vrouwen dit voorbeeld zullen volgen. Op veertien nummers pleit Ray voor het erkennen van je eigen waarde en het is erg stimulerend geworden.
De intro van Access Denied zet de toon perfect en heeft een don’t mess with me opener met BLK MADONNA. Gezien het feit dat ze nog steeds een vrij fris gezicht is voor de rest van de wereld, zullen velen dit nummer als een brutale grap zien, omdat Ray zichzelf en haar talent met Madonna vergelijkt. Over de harmonie van de verschillende rinkelende pianoakkoorden en snelle hi-hats, keert ze haar rug naar deze mensen en degenen die altijd dachten dat ze het niet zo ver zou schoppen: “Flying all the way to the top/ When they say I can’t do it”.
We zien een geëvolueerde versie van Ray BLK’s eigen bewustzijn op het eerdergenoemde BLK MADONNA, maar ook op Dark Skinned, waar ze reflecteert op haar hoop en dromen. Ze viert de zwarte vrouwelijkheid en veroordeelt de archaïsche muziekindustrie die erg giftig en negatief kan zijn. Aan NME vertelde ze het volgende over dit nummer: “Mensen deze retoriek vertellen van ‘Je ras is zo’n nadeel!’, en dat je niet door bepaalde deuren kunt komen, vanwege je huidskleur, blijft moeilijk. Het beperkt ons en dat is niet eerlijk.” Ze maakt overduidelijk dat ze haar eigen waarde kent en met minder geen genoegen neemt, en de zelfverzekerdheid waarmee ze dit portretteert, doet mij ook aan die van mezelf denken.
Ook bevredigend is Lauren’s Skit, die net zo goed had kunnen worden afgepakt van een TikTok-video van iemands beste vriend die het uitmaakt met zijn vreemdgaande vriend. Lovesick klinkt ook erg fijn in de oren en gaat over de controle overnemen na een slechte relatie. Smoke is meer een stoer ‘bad-ass-achtig’ stiekem nummer, en de melancholische 25 heeft een herkenbare ‘catchy’ hook: “But I’m only twenty-five, twenty-five, twenty-five/ I’m too young to feel this tired”. Ze zingt over hoe vermoeiend het is om een zwarte vrouw te zijn en dat ze twee keer zo hard moet werken als ieder ander om ergens te komen. Wederom een sterke boodschap die de realiteit van mij en denk ik ook zeker vele andere zwarte vrouwen omschrijft.
Op 14 tracks is er veel om uit te pakken, maar Access Denied is een statement van stijl, zelfvertrouwen en zeggen wat er gezegd moet worden. En als je zo naadloos kunt schakelen tussen soulvolle zang en bijtende coupletten als Ray BLK op Access Denied doet, verdient dit debuut meer te zijn dan alleen een platform voor haar talenten. Het zou een podium moeten zijn. Access Denied voelt als een echte stap voorwaarts voor Ray BLK. Het is zelfverzekerd, gepolijst en diepgaand, precies wat je verwacht van een debuutalbum. Dit is Ray BLK op haar best – ongefilterd en onbeschaamd. Dat is Access Denied.
