Volgend jaar tikt Red Hot Chili Peppers zijn vierde decennium in de muziekindustrie af. Ondanks het in en uitvliegen van gitarist John Frusciante en wat personeelswisselingen is het vriendenbandje van destijds grotendeels in tact gebleven. Vier jongens, nu oudere jongeren, die gepassioneerd funk, rock en rap tot hun eigen brouwsel mixen. Het nieuwe album Unlimited Love vormt hier geen uitzondering op. John Frusciante keerde voor de derde keer terug en ook getrouwe producer Rick Rubin werd na jaren afwezigheid ingevlogen voor het twaalfde studioalbum. Het levert een feest der herkenning op.
Alles waar de Peppers zo goed in zijn, komt ruim aan bod op Unlimited Love. Tekstueel wisselen serieuze onderwerpen en af en toe wat bejaard aandoende joligheid elkaar af. Hoewel de muzikale kundigheid immer groeit, is de creativiteit wat achtergebleven. Toch klinkt Red Hot Chili Peppers opmerkelijk geïnspireerd.
Unlimited Love werd voorafgegaan door drie singles: Not The One, Poster Child en Black Summer. De laatste track fungeert tevens als openingsnummer en zet gelijk de toon voor de rest van het album. Een album met relatief veel midtempo rock-funktracks, die terugkeren naar de muzikale lijn die werd ingezet met het album Blood Sugar Sex Magik uit 1991. De gitaar van Frusciante krijgt alle ruimte, aangedreven door een immer funky bas en strak drumwerk. Anthony Kiedis staat garant voor het zangwerk dat het hele spectrum van half rappend tot flinke uithalen bestrijkt.
Samen met These Are The Ways, is Here Ever After een van de meer beukende tracks van het album. Het laatste nummer zal zeker goed scoren op festivals en in de concertzaal. De track wordt gevolgd door Aquatic Mouth Dance, waar Flea’s kenmerkende, ploppende basgeluid het nummer draagt. Frusciante weet zelfs wat jazzy riffs uit zijn gitaar te toveren. Kiedis zing-rapt zich manmoedig door het nummer, waarin af en toe nog wat vrolijke blazers om de hoek komen kijken. Tekstueel een trip down memory lane, maar ook muzikaal verwijst het naar American Ghost Dance van hun tweede lp Freaky Styley.
Het middenstuk van het album kent veel prima RHCP-tracks, van The Great Apes tot One Way Traffic. De band klinkt hecht en in de rustigere nummers blijkt weer eens hoe strak de mannen op elkaar ingespeeld zijn. De productie laat ook alle ruimte ieders sterkte kant te etaleren. Niets nieuws onder de zon, maar wel erg lekker.
Op het laatste deel van het album blijven de Peppers ook prima overeind met Let’Em Cry, vol heldere zang met een steady bas- en drumondersteuning. Tekstueel weliswaar een warrige rijmelarij, maar dat wordt muzikaal meer dan goedgemaakt. In The Heavy Wing komt er wat meer pit in, zeker als Frusciante zijn rockriffs erdoorheen gooit. De afsluiter Tangelo is een meer romantische track, die zich ook laat beluisteren als een impliciete ode aan hun onderlinge vriendschap. Indringend gezongen met rustige gitaarbegeleiding en af en toe wat effecten, een aanzwellend koortje of een terloopse drumbeat, tot het geluid wegsterft. Een waardig einde van ruim 70 minuten jammen.
Unlimited Love is een relaxte plaat die je zowel op de achtergrond kan aanzetten als er ten volle induiken, al dan niet met koptelefoon. Er wordt strak en fijn gemusiceerd, het kenmerkende funk-meets-rock-geluid blijft nog altijd boeien. Het levert een zeer herkenbare plaat op. Als luisteraar lijk je aangeschoven in de repetitieruimte om te genieten van een tot zeventien tracks uitgesponnen jamsessie. Een jamsessie waar de vrolijkheid en liefde voor de muziek en voor elkaar vanaf spat. Het blijft een hecht vriendenbandje. Het leidt tot een tweeslachtig oordeel over Unlimited Love. Aan de ene kant valt er weinig nieuws te bespeuren, dus weinig verrassingen. Een gemiste kans? Aan de andere kant kun je het Red Hot Chili Peppers niet verwijten dat ze zichzelf niet opnieuw uitvinden. Je kunt immers niet eeuwig jong en ‘angry’ blijven.
