Robbie Williams viert dit jaar zijn 25-jarig jubileum als soloartiest. Om dat heugelijke feit kracht bij te zetten, heeft Williams zijn grootste hits bijeengezocht en in een nieuw jasje gestoken onder muzikale begeleiding van het Nederlandse Metropole Orkest. Maar nieuwe jasjes zitten niet vanzelf als gegoten, zoals blijkt op dit dertiende studioalbum met de voor de hand liggende titel XXV.
Het concept is niet nieuw en veel grote namen gingen Williams dan ook voor met soms opvallend indrukwekkend resultaat. Wat te denken van de samenwerking tussen Metallica en het San Francisco Symphony of Kiss met het Melbourne Orchestra? En niet te vergeten het album 24 nights van Eric Clapton. Het is maar een greep uit de vele beschikbare voorbeelden. Mocht Robbie Williams met het iets meer dan 2 uur durende XXV een poging gedaan hebben de lat op het niveau te leggen van de drie genoemde voorbeelden, dan is zijn poging rijkelijk mislukt.
Eigenlijk wordt de toon al meteen gezet bij de openingstrack. Niet verrassend is dat Let Me Entertain You. Wat opvalt (lees: stoort) is dat het nummer van toonsoort is veranderd (van Gm naar Dmaj voor de liefhebber). Hierdoor is het sleets geworden en is het venijn uit het nummer verdwenen. Begrijpelijk dat stembanden na vijfentwintig niet meer het bereik hebben van weleer. Het is alleen jammer als daarmee de stuwende kracht van een lied verloren gaat. Helaas gaat dit op voor meerdere titels op deze plaat, waaronder Rock DJ.
Dat Williams wel degelijk een begenadigd zanger is bewijst hij met Come Undone, waarin aanzwellende vioolpartijen en vocale ondersteuning het beste in hem naar boven halen. Vol overgave en overtuiging brengt hij deze track uit 2002 ten gehore. Het is een van de spaarzame hoogtepunten op een verder mak album. Dat het nummer Millennium uit 1998 is geïnspireerd op de titeltrack van de James Bond-film You Only Live Twice was reeds bekend. Millennium in de versie met het Metropole Orkest op XXV gaat verder dan inspiratie en klinkt als een bijna vier minuten durende open sollicitatie om de titeltrack van de eerstvolgende James Bond-film te mogen zingen.
XXV bevat overigens ook nog de nieuwe track Lost die begin augustus als single verscheen. Lost is muzikaal gezien onmiskenbaar Robbie Williams. Tekstueel horen we echter een meer reflectieve Williams die voor zichzelf de vinger in slechts enkele woorden op de zere plek weet te leggen. ‘Who am I fooling?/Well, I got a list.’
In de meest recente editie van de Top 2000 stond Williams zes keer genoteerd. De hoogst genoteerde ervan – Angels – staat uiteraard ook op XXV. Twee keer zelfs! Of beter gezegd: twee keer helaas. Is de originele versie al enigszins zoet, de eerste uitvoering op XXV is onomwonden mierzoete pathetiek waarvan het krakelee spontaan op je tanden verschijnt. In de tweede versie maakt Williams gebruik van de tiende symfonie van Beethoven. Een onafgerond werk dat door middel van kunstmatige intelligentie in 2021 is voltooid. Tja… óf Beethoven was zijn tijd héél ver vooruit, óf de muzikale kwaliteiten van kunstmatige intelligentie worden enorm overschat.
Bekende nummers in een nieuw jasje steken onder begeleiding van een orkest, pakt niet altijd goed uit zo blijkt op XXV. Niets ten nadele van het Metropole Orkest, want dat speelt fluweelzacht, dienstbaar en professioneel. De tracks van Williams lijken zich simpelweg niet goed te lenen voor een dergelijke samenwerking. XXV mist de kenmerkende bravoure van Robbie Williams met als gevolg dat je het gevoel krijgt te luisteren naar een twee uur durende registratie van een Night Of The Proms-concert zonder publiek. Laten we eerlijk zijn: wie wordt daar nu blij van…?
