De release van Mixing Colours, de nieuwste plaat van Roger en Brian Eno, valt samen met de mondiale coronacrisis. Ongewild natuurlijk, maar juist deze plaat is het resultaat van thuiswerken. Weliswaar over een periode van vijftien jaar, maar toch.
De beide broers stuurden elkaar vanaf 2005 muzikale schetsen, veelal in midiformaat. Los van elkaar werden de stukken bewerkt en weer teruggestuurd. Roger startte veelal, direct uit bed, met een stuk improvisatie op de piano, waarna Brian de track verder inkleurde. De nummers waren in eerste instantie niet bedoeld om uit te brengen. Wellicht was dat geen gekke keuze geweest, aangezien het album niet veel toe lijkt te voegen aan vele soloplaten van beide heren.
De titel van het album verwijst naar de nummers die allemaal de naam van een kleur hebben. Volgens de broers geven kleurnamen een atmosferische lading aan de tracks, zonder specifieke duiding. De nummers bestaan allemaal uit rustige, langzame, minimalistisch gespeelde en vaak repeterende akkoorden. De piano, synthesizers en orgel klinken bij tijd en wijle alsof deze onderwater bespeeld worden. En tegelijk klinkt een deel van de tonen ook net als heldere klokken, bijvoorbeeld in Burnt Umber.
Op de achtergrond zijn zachtzoemende en brommende bastonen te horen, die het geheel een soms wat donkere en onheilspellende sound geven. Nergens wordt de muziek echter verontrustend, eerder is het vooral rustgevend. Heldere klinkende thema’s worden afgewisseld met muziek die min of meer wat weggemoffeld klinkt. Alle tracks vloeien moeiteloos in elkaar over, zelfs de stilte tussen de nummers lijkt dus functioneel. Het is daarmee welhaast ondoenbaar om de individuele nummers te beschrijven. Telkens doen er zich momenten van verstilde schoonheid voor, zoals in Celeste.
Mixing Colours bevat in eerste instantie weinig nieuws onder de ambient zon. Sterker nog, de nummers zijn deels behoorlijk inwisselbaar. Enkele uitschieters daargelaten, is het merendeels een mindfull voortkabbelend album. Zet het album op repeat in de cd-speler of via Spotify en je zal onmogelijk kunnen vertellen waar je je muzikaal in de tijd bevindt.
De plaat laat echter toch een wat ambivalent gevoel achter. De nummers verrassen niet en muzikaal zijn eerdere platen van beide broers uitdagender, maar de muziek blijkt na meerdere draaibeurten te beklijven. Een aangenaam, atmosferisch muzikaal behang dat eigenlijk niet verveelt. Dit is normaal gesproken niet direct een aanbeveling, maar binnen het genre is het exact waar ambient muziek voor staat. Of zoals Brian Eno het via de hoestekst van zijn vermaarde album Music For Airports (1978) toelicht: ‘Ambient muziek is bedoeld om rust te creëren en ruimte om na te denken’. De wereld zal door Mixing Colours geen seconde sneller gaan draaien, wellicht zelfs het tegendeel, maar uiteindelijk is het toch prettig dat de gebroeders Eno deze muziek niet voor zichzelf gehouden hebben.
