Niks geen coronavertraging: slechts anderhalf jaar na het vorige album Young Romance liet de Duitse producer Roosevelt vorig jaar alweer van zich horen, met nieuwe de single Sign. Vrijdag verschijnt het volledige album. Wie na de temperaturen van deze week nog geen zin heeft gekregen in de lente, krijgt dat wel na het beluisteren van Polydans.
We konden al op twee eerdere albums, respectievelijk Roosevelt en Young Romance, kennismaken met de productieskills van de Duitser. Op Polydans komen de instrumentalen nog beter tot hun recht. Dat wordt meteen duidelijk op de openingstrack Easy Way Out, als deze start met een intro van ruim een minuut. Laagje voor laagje bouwt dit nummer steeds verder op, heel langzaam. En wat blijkt: Roosevelt heeft zijn stem helemaal niet nodig om de aandacht te trekken. Toch is het allesbehalve vervelend als hij zijn stem wél inzet. De vocals, die soms doen denken aan een vleugje Rick Astley, passen heel goed bij de jaren tachtig new wave, dat ook op dit album weer terugkomt.
Misschien nog wel meer dan op zijn laatste plaat, horen we veel 80’s synthesizers, afgewisseld met leuke gitaarrifjes en vooral heel veel uitgebreide drumspartijen. De afgelopen maanden liet Roosevelt ons al kennismaken met een vijftal singles; Strangers, Feels Right, Lovers, Echoes en Sign, op volgorde van de tracklist van het album. Ze vormen de solide basis van het album, het zijn de vijf krachtigste nummers op de plaat. Maar op de andere helft van het album maakt Roosevelt van de gelegenheid gebruik om net iets meer te experimenteren. En dat is fijn.
De kracht zit in het vijftal singles, maar de andere vijf experimentele tracks zijn net wat spannender. De aandacht wordt direct getrokken op de openingstrack, die zoals gezegd met een intro van dik een minuut. Laagje voor laagje bouwt het nummer op naar het eerste refrein. Écht experimenteren, doet Roosevelt op de ruim anderhalve minuut durende interlude Montjuic. Hier word je helemaal het album ingezogen, door de mysterieuze synthesizers en dreunende basslijnen.
Polydans doet hunkeren naar festivals. Vooral See You Again zou zich maar wat goed lenen voor een bezweette festivaltent. Het album maakt als geheel sowieso erg nieuwsgierig naar de live-uitvoering. Maar of we dat nog gaan meemaken dit jaar, blijft afwachten.
De festivalagenda van Roosevelt, voor zover die überhaupt doorgang gaat vinden, is nog leeg, maar de Duitser heeft in het najaar nog wel een Europese clubtour op de planning staan. Op 10 september doet hij de Melkweg in Amsterdam aan. Laten we tegen die tijd hopen op een klein beetje licht aan het eind van de tunnel.
