Rory Gallagher – Blues

In what would have been the 50th year of Rory Gallagher’s recording career comes Chess/UMe’s May 31 release of a new career-spanning collection, 'BLUES.' Drawn from the vaults of the Gallagher estate’s tape archive, the collection presents rare and unreleased recordings of Rory playing his favorite blues material. BLUES’ formats include a 16-track 1CD and digital edition; 2LP vinyl and limited edition 2LP blue vinyl editions; and a deluxe 36-track 3CD and digital edition.

Waardering

8

De opmerking ‘er verschijnt een nieuw album van Rory Gallagher’ doet toch wel menig wenkbrauw fronsen. De persoon in kwestie is namelijk bijna vijfentwintig jaar geleden overleden. Ook rijst onmiddellijk de vraag wat staat er dan op dit album?. In de korte tekst op Spotify staat dat het gaat om zeldzame en niet eerder uitgebrachte opnames.

Laten we ons eerst richten op de muziek alvorens een oordeel te vellen. Gallagher staat bekend als een blues gitarist pur sang en als inspirator voor vele hedendaagse artiesten, waaronder onder andere Brian May van Queen en Slash van Guns N’ Roses. Blues komt als enkele cd en als een uitgebreide boxset met liefst drie discs. Op de eerste disc staan nummers uit de opnamesessies van een aantal albums waaronder Jinx, Against The Grain, Blueprint, Tattoo en Deuce. Uiteindelijk hebben die allen het album niet gehaald. Omdat het verschillende albums betreft zijn de tracks ook behoorlijk verschillend. Albumopener Don’t Start Me Talkin’ is een uptempo Chicago blues met een rauw klinkende Gallagher. Ook de mondharmonica is prominent aanwezig evenals het sublieme gitaarspel van Gallagher. Tore Down is een felle bluesrocker waarbij er een hoofdrol is voor de piano die de boel flink opzweept. Het is moeilijk om niet te bewegen tijdens het luisteren.

As The Crow Flies is een heerlijke cover van een andere legende, Tony Joe White. Een met veel gevoel gespeelde bluestrack met een aanstekelijk tempo die je in gedachten meeneemt naar het diepe broeierige zuiden van de Verenigde Staten. En als er één nummer Verenigde Staten ademt, is het wel I Could’ve Had Religion. Een traditionele bluessong met alle kenmerkende elementen zoals een prominente mondharp, natuurlijk de elektrische gitaar en bluesy drumbeat. Deze track maakt deel uit van herontdekte radiosessies.

Disc 2 bevat akoestische opnames en zijn net als op de eerste schijf ‘outtakes´ uit begin jaren zeventig. Hier horen we voornamelijk de countryblues kant van Gallagher en ook deze werkjes staan garant voor subliem gitaarwerk. Met name in Who’s That Coming, Should’ve Learnt My Lesson en Whole Lot Of People hoor je de klasse en verfijning op zijn best.
De disc sluit af met Gallagher op slide gitaar met uitvoeringen van grootheden in de blues als Muddy Waters, Robert Johnson en John Lee Hooker. Hier valt verder niet veel over te vertellen, maar daarover later meer.

De derde en laatste schijf bevat live opnames van concerten die hij heeft gegeven in het Verenigd Koninkrijk in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig. Live komt zijn muziek nog meer tot leven en grijpt je bij de keel. Er gaat een intense kracht en energie van uit die zelfs jaren na zijn overlijden nog indrukwekkend is. Ook deze cd bevat enkele covers waaronder nummers van onder andere Buddy Guy en Muddy Waters.

De conclusie is dat het voor de Gallagher fans een mooi verzamelstuk in de collectie en voor de mensen die niet zo bekend zijn met zijn werk een sterk en compleet overzicht. Een aantal dingen vallen toch negatief op. Waarom bijna vijfentwintig jaar wachten en dit de fans onthouden? En waarom zijn op Spotify niet alle nummers te beluisteren (de eerder genoemde covers)? Gaat het dan toch gewoon om ordinair geld verdienen door de platenmaatschappij over de rug van een overleden artiest? Of zijn er andere redenen. Hoe dan ook, het doet aan de kwaliteit van de muziek niets af, maar je bent toch min of meer verplicht het fysieke album aan te schaffen zodat je in ieder geval alles kan beluisteren.