De Amerikaanse gitariste Sarah Longfield is ondanks haar 24 jaar een veterane te noemen. Al sinds haar twaalfde speelt ze gitaar en dat bleef niet onopgemerkt. Zo speelde ze tot begin dit jaar in de progressieve metalband The Fine Constant en is ze al jaren succesvol op YouTube. Onlangs werd Longfield door het gerenommeerde muziekblad Guitar World tot één van de 15 beste 7- en 8-snarige gitaristen van de wereld benoemd. Dat haar talent zich echter niet beperkt tot haar gitaarspel blijkt wel uit soloalbum Disparity.
Disparity is namelijk niet een album dat wordt gedomineerd door de gitaar en zeker niet door gitaargeweld. Opener Intro is bijvoorbeeld een sfeervolle song met piano, harp en synthesizer. Nog geen gitaar te horen en dat is opmerkelijk voor een project van een ambitieuze gitariste. Maar een instrumentale plaat is het ook niet, want op een aantal nummers is de fluwelen stem van Longfield zelf te horen. Zoals op Embracing Solace dat wordt gedragen door de gitaar en keyboards. Veel variatie in tempo en muziekstijl gecombineerd met technisch perfect gitaarspel. Van smooth tot metal, dat is waar Sarah Longfield voor staat. De gemiddelde gitarist zou er jaloers van worden.
Soms wordt het tempo en volume opgevoerd, zoals in het instrumentale Cataclysm. Het nummer heeft een lekker pakkend begin en de gitaar in de hoofdrol. Dit juweeltje onderstreept de veelzijdigheid van de multi-getalenteerde dame uit Madison, Wisconsin. Dat haar nummers goed in elkaar zitten blijkt uit het vrolijke Sun, waarin de stem van Longfield goed tot haar recht komt. Ook de toevoeging van blazers is zeer geslaagd.
Stay Here begint rustig met akoestische gitaar en lieflijke zang. Even later komt het nummer tot leven, inclusief een prachtige gitaarsolo. Laatste song The Fall is veruit het stevigste nummer en komt het dichtst bij de metal van The Fine Constant. Stevige drums en gitaarwerk dat doet denken aan Longfields grote voorbeeld Steve Vai. Voor heel even gaan alle remmen los. Totdat de rust weer terugkeert en het album al na krap een half uur wordt afgesloten.
Helaas staan er ook een aantal mindere nummers op het superkorte album. Miro bijvoorbeeld, is jazzy met geluidseffecten. Het past niet echt bij de andere songs. Dat is op zich niet erg natuurlijk, maar de kwaliteit van de compositie haalt het niet bij de rest van het album. Toch kan worden geconcludeerd dat de inhoud van Disparity net zo kleurrijk is als de albumhoes.
