Shlohmo – The End

Waardering

6

Henry Laufer, beter bekend als Shlohmo, is een elektronische muziekartiest uit Los Angeles. Voorheen heeft hij twee albums uitgebracht – Bad Vibes en Dark Red – en wordt gezien als een van de grootste namen binnen de LA-Beats beweging. Vandaag luisteren we naar zijn nieuwe album The End.

Het is erg lastig om dit album per track uit te leggen, aangezien het bestaat uit een soort evolutie van elektrische geluiden waarin elk track zich opbouwt vanuit de vorige. Het gaat meer om het gevoel die de tracks je geven, een soort verhaal dat zich in je hoofd afspeelt en niet zozeer om de muzikaliteit. “Het album gaat een beetje over het einde van de wereld”, vertelt Shlohmo in een statement. “Maar vanuit het oogpunt van op een bank zitten smoken en een boek lezen terwijl de meteoriet inslaat.”

Met dat in gedachten begrijp je goed waar hij heen wil gaan met The End. Albumopener Rock Music begint dan ook rumoerig en geeft een onstuimig gevoel, alsof er iets aan zit te komen. Een pinkelende melodie die steeds luider en luider wordt. Er gaat iets gebeuren – maar wat? – dat is de vraag. The End is vervolgens erg mellow. Een apocalyps is begonnen, maar wat ga je eraan doen? Je kunt er net zo goed het beste van maken en relaxen. Eating Away doet dan ook meteen wat de titel zegt: je wordt wakker geschud door een irritant, knarsend geluid dat je gehoor volledig opeet. Verschillende elektronische instrumenten maken een onbegrijpelijke warboel van geluid, waarin zich langzaam toch een hiphop-beat lijkt te ontwikkelen. Het einde dringt zich toch tot de luisteraar door. De simpele, grungy gitaar van Headache of the Year is na een melange van geluid in Eating Away een aangename verrassing.

Tot nu toe doet dit album erg denken aan een zombie-survival game. Je hebt rustige momenten die uit het niets onderbroken worden door knallende sirenes en gillende gitaren, wat bij bijvoorbeeld Ungrateful het geval is. Staring at the Wall begint als een meer slaperige, lullaby-achtige tune, veel rustiger dan wat we van dit album gewend zijn. Panic Attack heeft een snelle trackbeat, een soort throwback naar de elektronische muziek van de jaren negentig. Het album lijkt naar een soort hoogtepunt te grijpen met elk nummer, maar de albumafsluiter Still Life geeft toch een optimistisch einde. Een pianodeuntje bouwt zich op tussen hard roesgeluid, alsof het zegt: er is nog leven.

Dit album is hoe volgens Shlohmo een post-apocalyptische wereld klinkt. Het is dan ook best een bizarre luistersessie. Er zijn geen vocals – wat bij dit soort genre muziek niet zo gek is – maar er lijkt ook niet echt veel structuur in de producties. Vaak wordt er één instrument gekozen – een gitaar, piano of een drummachine – dat alleen staat van alle elektronische rumoer. Helaas raakt het album halverwege het album de aandacht kwijt, aangezien nummers meer en meer op elkaar beginnen te lijken. Een erg interessante elektrische productie, maar alleen het begin was pakkend.