Twee jaar geleden zong Cameron Boucher, de zanger, gitarist en songwriter van Sorority Noise, nog dat hij niet meer dood wilde. Het optimistische Joy, Departed stond vol met enthousiaste gitaarriffs en meeschreeuw-waardige refreinen. Ze leken meestal vooral een afleidingsmanoeuvre van de heftige teksten over manische depressie en verslaving. Op de nieuwe plaat You’re Not As _____ As You Think is dat optimisme een stuk verder te zoeken. Sorority Noise klinkt serieuzer en vooral zwaarder dan ooit. Verliest de muziek met zijn speelsheid ook een deel van zijn charme? Of weet de band zich ook staande te houden met grimmiger materiaal?
Aan de riffs hoeft het in ieder geval niet te liggen. Op albumopener No Halo en het daarop volgende A Portrait Of wordt de luisteraar getrakteerd op een reusachtige gitaarsound vol memorabele melodieën. De springerigheid van eerder werk wordt ingeruild voor een strakker en groter geluid. De uitgebreidere arrangementen die vooral vorig album Joy, Departed opfleurden maken plaats voor een gefocust gitaargeluid met een paar toetsen hier en daar. Daar wordt de plaat niet saaier of eentoniger van, integendeel. Het laat juist duidelijk zien dat Sorority Noise gegroeid is in het schrijven van boeiende nummers, dat ze meer kunnen doen met minder.
Het zijn echter de verhalen en vocalen van frontman Boucher waar de muziek om draait. Het is bijna onmogelijk om over de plaat te praten zonder ze mee te nemen. Boucher verloor een deel van zijn vriendenkring aan zelfdoding, en dat gegeven is constant aanwezig op You’re Not As _____ As You Think. Hij mompelt, zingt en schreeuwt zich een weg door woorden en gedachten die soms gewoon pijn doen. Het ene moment zingt Boucher in poëtische volzinnen, het andere moment deelt hij met een simpele, directe gedachte een flinke mokerslag uit. Van het schrijven van onoprechte teksten zou je de band nooit kunnen betichten, maar het schuurt af en toe wel flink.
Het album dreigt af en toe misschien iets te zwaar voor zijn eigen bestwil te worden, maar veel vaker verrast de band juist met een sprong de andere kant op. Na een ingetogen begin neemt Car een wending die bijna euforisch te noemen is, en op A Portrait Of klinkt de band al even uitzinnig. “I’m not trying to say that it’s easy/but I’m trying to say it’s fine” zingt Boucher. Wat op papier misschien als een heel bescheiden geruststelling klinkt, klinkt op de plaat als een grootse overwinning. Het zijn deze momenten die de plaat zo mooi maken.
Zelfs Sorority Noise’s achilleshiel, de rustigere nummers, is gedeeltelijk aangepakt. Hoewel ze niet de hoogtepunten van You’re Not As ______ As You Think vormen, slepen ze wel een stuk minder lang door dan voorheen. Wel vindt de band het lastig om een klein nummer ook klein te houden. Er is slechts één nummer, de simpele maar effectieve afsluiter New Room, dat het voor elkaar krijgt zowel ingetogen te beginnen als te eindigen. Waar dynamiek juist een groot en positief aandeel heeft in de uptempo nummers, gebruikt de band het te vaak als een trucje om stillere tracks wat extra bite te geven.
You’re Not As _____ As You Think had makkelijk too much kunnen worden door de heftige onderwerpen die aan bod komen. Door de mooie instrumentalen en de zorgvuldig aangebrachte stukjes positiviteit trapt Sorority Noise niet in die val. Ze hebben een emotioneel, krachtig album afgeleverd dat zich zowel leent voor een energieke liveshow als voor een serieuze luisterbeurt, en belooft in beide gevallen nog lang te blijven hangen bij de luisteraar.