Waar de muziek van Stand Atlantic precies over gaat? Dat is soms een beetje gissen. De vreemde metaforen vliegen je in het werk van de Australische poppunkband regelmatig om de oren en Pink Elephant vormt daar geen uitzondering op. Zo beschrijft frontvrouw Bonnie Fraser haarzelf als een verdwaalde dinosaurus die in haar tuin met geesten danst en komen er gedurende het album allerlei paarse olifanten op haar pad.
Elke track gaat over zo’n paarse olifant; een obstakel dat in de weg staat. Veel van deze obstakels hebben te maken met relatieproblemen, stress of psychische gezondheid. Zo gaat Jurassic Park over het effect dat psychische problemen op familieleden kunnen hebben. Het klinkt precies zoals van een nummer van Stand Atlantic kan worden verwacht: aanstekelijk, goed meezingbaar, op een snel tempo, met sterke zich herhalende gitaarriffs en de immer onuitputtelijke vocalen en energie van Fraser. Wat dat betreft wijkt de band niet af van de formule die op het vorige album Skinny Dipping (2018) ook al werd gebruikt.
Nog zo’n sterke track is albumopener Like That, absoluut de beste track van de plaat. Aan oorwurmen op dit album zeker geen gebrek, maar deze springt erbovenuit. Het is een aanstekelijk nummer. Het herhaalde ‘It’s just like that, it’s just like that’ in de refreinen maakt het misschien wat repetitief, maar het blijft wel hangen. Je hoeft niet bang te zijn dat Like That te lang in je hoofd blijft zitten, want er staan op Pink Elephant voldoende andere tracks die blijven hangen.
Toch houdt Stand Atlantic niet gedurende het hele album krampachtig vast aan hetzelfde recept: er blijft ook ruimte over voor enig experiment. Een goed voorbeeld daarvan is Silk & Satin, een nummer dat een beetje duf klinkt en waarop Fraser een stuk minder energie uitstraalt dan op de meeste andere tracks. Ook worden die sterke riffs ingeruild voor een voornamelijk elektronische productie en synths. Het is nogal een vreemde eend in de bijt. Toch is het een stijl die de band op Pink Elephant heeft omarmd. Waar het vorige album nog nagenoeg vrij was elektronische toevoegingen en vocale effecten, zijn ze nu zeker geen taboe meer. Het sterkst zijn deze te horen op Wavelength. Anders dan Silk & Satin is dit wél een track die past bij Stand Atlantic. Op die elektronische invloeden na dan, die niet heel storend zijn, maar wel ietwat overbodig.
Met zijn tweede studioalbum bewijst Stand Atlantic tot de top van de moderne poppunkbands te horen. Door hier en daar te experimenteren met een wat popperiger en elektronischer geluid, weet de band uit Sydney zich duidelijk te onderscheiden. Als het genre zou worden opgebroken in een progressief en een conservatief deel, dan zit Stand Atlantic aan de progressieve kant. Soms mag het wel wat minder met de synths, maar dat mag de pret niet drukken. Pink Elephant is zeer geslaagd.
