Nieuwe bandjes uit London zorgen snel voor een hype, zeker bij de Britse muziekpers. Na een aantal zeer goed ontvangen ep’s, werd dan ook halsreikend uitgekeken naar het debuutalbum van Stats. De zeskoppige band zoeken al sinds 2013 naar hun definitieve vorm, al bleef een doorbraak uit. Met Other People’s Lives hebben de heren nu hun visitekaartje afgeleverd.
Ed Seed, de leadzanger die eerder deel uitmaakte van de bands van Dua Lipa en La Roux, omschrijft hun sound als “absurd office funk”. Begrijpelijk als je bedenkt dat hij voor zijn muzikale doorbraak vele saaie kantoorbanen heeft doorstaan.
Het album opent met I Am An Animal. Er klinkt een stevige, pulserende beat ondersteund door synthesizerklanken en heldere zang. De tekst verhaalt over hoe liefde je je eigen dierlijkheid laat beseffen. Dit nummer wordt gevolgd door There Is A Story I Tell About My Life, waarbij de heren het uitgangspunt hanteren dat, in tegenstelling tot de levensverhalen van anderen, het eigen verhaal nogal wat gaten vertoont. In de woorden van Ed Seed: “The world encourages me to experience my life as a narrative: a story in which I am the lead character, going on a journey, moving towards the discovery and realisation of an authentic self.”
Lose It, de track die overal enthousiast als single ontvangen werd, kent een aanstekelijke, funky hook en fraaie samenzang bij het refrein. Deze elementen komen in meerdere nummers terug, evenals de tempowisselingen in de tracks. Dit maakt het album tot een warm en organisch geheel, ondanks of wellicht juist door een cleane productie. A Change Of Scenery is een langzaam groovende track, die vanaf de aanvang gelijk doet denken aan Talking Heads. Er zijn slechtere voorgangers te bedenken. Het geluid is aangenaam, dansbaar en prettig onderkoeld; new wave met een positieve vibe. Deze opgewektheid komt goed naar voren in Raft, dankzij een staccato drum en lopende bas, waarbij zang en achtergrondkoortjes om elkaar heen cirkelen. De volgende nummers behouden telkens weer die aanstekelijke hooks met synthesizerklanken die puntige muzikale statements maken. Het album sluit af met Never Loved Anyone, een rustig rocknummer. Naarmate de track vordert, wordt het geluidsbeeld doorspekt met door synthesizers opgetrokken geluidsmuren. Een waardige afsluiting.
Veel verwijzingen naar eerdere perioden in de muziekgeschiedenis zijn niet per se positief voor een jonge band, maar voor Stats gaat dit probleem niet op. Zij laten een jaren-tachtig-sound horen, waarbij het geluid van Talking Heads, Simple Minds en Eurythmics in de magimax gegooid is. Een snufje cosmic disco en wat yacht rock uit de jaren zeventig maken de boel af. Het eindresultaat mag er zijn: muziek met een zekere bombast, ondersteund door fijne ritmes, dansbare grooves en lekkere (samen)zang. Na vele draaibeurten blijft het album groeien. Bijkomend voordeel is dat je de plaat prima kunt draaien op een feestje, maar ook als achtergrondmuziek of juist intensief via de koptelefoon blijven de nummers fier overeind. Een sterke plaat die niet snel gaat vervelen, een uitermate geslaagd debuut.
