Het nieuwe album van Status Quo, Backbone, is de 33e studioplaat van de Britse rockband. Hoewel zanger Francis Rossi na het overlijden van zanger en gitarist Rick Parfitt niet zeker was of hij er nog een in zich had, geeft hij aan dik tevreden te zijn met het resultaat. Omdat de band volgens Rossi zoveel bereikt heeft, lagen de verwachtingen hoog en moest de kwaliteit ook echt goed zijn. Met nieuwe gitarist Richie Malone en nieuwe drummer Leon Cave is dat zeker wel gelukt.
Backbone betekent ruggengraat en slaat op het staan waarvoor je staat en standvastigheid. Dit is in het eerste nummer goed terug te horen, waarin de strakke gitaarrif de ‘backbone’ van Waiting For A Woman is. De rif en de drums zijn klassiek Status Quo, maar de synthesizer maakt het liedje net wat interessanter en houdt je aandacht er zeker voor vierenhalve minuut bij. Een ijzersterke opening.
Het tweede nummer Cut Me Some Slack heeft een old skool ‘rock and roll’ rifje als basis, maar na tweeënhalve minuut begint het wel te vervelen. Op dit punt begint dan ook een gitaarsolo die ervoor zorgt dat je toch je aandacht niet verliest. Ondanks dat het niet erg vernieuwend is, zorgt het ervoor dat de luisteraar niet stilzit. Liberty Lane was al eerder dit jaar als single uitgebracht. Een begrijpelijke keuze, want dit is wel echt een van de beste nummers van Backbone. ‘It keeps you on your toes’, wordt er gezongen. Dat is precies wat het doet, het blijft interessant. I See You’re in Some Trouble klinkt upbeat, maar heeft misschien een minder vrolijke tekst dan je zou verwachten. Het leuke eraan is dat de baslijn niet gelijk domineert, maar aan het begin de snaren van de gitaar duidelijk te horen zijn. Dit onderscheidt I See You’re in Some Trouble van de rest.
I Wanna Run Away With You is vrij teleurstellend, omdat dezelfde ‘rock and roll’ rif al eerder gebruikt werd voor Cut Me Some Slack. Op sommige punten lijkt de muziek identiek aan elkaar. Better take care is in verhouding met andere nummers wat langzamer. Toch met een oude vertrouwde rock and roll baslijn om niet de essentie van Status Quo te verliezen. Backbone is natuurlijk waar de studioplaat naar vernoemd is. Hoewel het vrolijk klinkt, gaat de tekst niet veel dieper dan alleen het woord ‘Backbone’. De boodschap van het lied is helder, maar niet erg diepgaand.
Waar de eerste tracks nog verrassend en energiek waren, lijken de latere nummers op het veel op de eerdere. De baslijn waar bassist John Edwards op terug lijkt te vallen is klassiek, maar wel een beetje voorspelbaar. Bij Falling Off The World vraagt de luisteraar zich misschien af of dit lied niet al geweest is, terwijl het toch echt pas aan het einde voorkomt. Running Out Of Time is een sterke afsluiter, maar misschien klinkt het toch iets te somber om het mee af te sluiten.
Al met al is Backbone een goed album met een aantal goed geschreven liedjes erin. Helaas zitten deze vooral aan het begin en lijken de latere liedjes een beetje een slap aftreksel van de eerdere waardoor Backbone richting het einde begint te vervelen. Het is een beetje teveel van hetzelfde. Dat gezegd hebbende, is Status Quo zijn muzikale gevoel nog niet verloren en is de band een aantal goede muzikanten rijker.
