De eerste vraag die in je opkomt bij deze titel is waarschijnlijk: wie is Chip Chrome? Misschien ook wel; wie zijn The Monotones? Om je vraag maar gelijk te beantwoorden, Chip Chrome is een naam. De naam van het alter-ego van Jesse Rutherford, de leadzanger van The Neighbourhood. De inspiratie voor dit idee is te wijten aan David Bowie, die naar zichzelf verwees als Ziggy Stardust. Rutherford geeft aan veel inspiratie te halen uit Bowie, die ook speelde met het androgyne idee van genderexpressie. Zelf kan hij zich daaraan relateren. Dan nu, wie zijn the Monotones? Heel simpel. The Mono-Tones staat voor de rest van de bandleden. Chip Chrome And The Mono-Tones klinkt interessant, maar is het album dat ook?
Het album begint met Chip Chrome. Een verwarrend, instrumentaal nummer dat je wil meetrekken het album in. Of het nou echt een lied te noemen is, is een andere vraag. Hierna begint het pas echt met Pretty Boy. Dit is een ontspannen nummer dat inspiratie lijkt te halen uit the 1975. Het zweverige nummer heeft een doordringende baslijn die je geïnteresseerd houdt. Ondanks dat dit het tweede nummer van de plaat is, zet dit nummer toch wel echt de toon.
Devil’s advocate heeft een wat duistere, mysterieuze sfeer in vergelijking tot andere nummers. De baslijn in dit nummer is ontzettend lekker. Vooral in de instrumentale delen springt de bas er echt uit. Dit vat goed samen hoe het album in elkaar zit; de instrumentale delen zijn heel goed in elkaar gezet, maar in de zang en de tekst mist er gewoon iets. Dit is ook het geval bij Tabacco Sunburst. Het lied heeft een prettige gitaarstrum en.. dat is het eigenlijk wel. Het klinkt als een matig country-geïnspireerd nummer zonder echt diepgang te hebben.
Lost In Translation lijkt te beginnen in het midden van een soul/disco nummer om dan toch verder te gaan in de indie pop vibe van het album. Ondanks de onverwachte overgang in een ander nummer, passen de twee delen heel goed bij elkaar. Het chorus is pakkend genoeg om een pop nummer te zijn, maar de achtergrond tonen houden de disco vibe erin. Ook in Cherry Flavoured verandert de track rond de derde minuut in een ander genre. Hierdoor valt het nauwelijks op hoe het nummer een overgang maakt naar The Mono-Tones, wat toch een totaal ander lied is.
The Neighbourhood heeft een nieuw pareltje erbij met Chip Chrome And The Monotones. Het album weet steeds de perfecte balans te vinden tussen muziek met een lekkere vibe waar je goed op kan mee dromen en een goede baslijn die het nummer niet laat vervelen. Helaas zitten er toch een paar nummers bij die er wel uitgelaten hadden kunnen worden. Daarbij mist er in de lyrics van de nummers diepgang. Dit maakt het een vrij oppervlakkig album dat je laat afvragen wat dit anders maakt dan andere indie rock albums. En dat is het ook niet, het is een instrumentaal goed in elkaar gezette plaat, maar weet zichzelf niet goed te onderscheiden van andere platen.
