At The Edge Of Light is alweer het zesentwintigste studio album van Steve Hackett. Hackett is nog altijd het meest bekend om zijn jaren bij Genesis, maar hoewel zijn invloed bij Genesis niet te ontkennen valt, liegt zijn solocarrière er niet om. Hackett staat bekend als bijzonder virtuoze gitarist en als een maatschappelijk betrokken persoon. Wat is hiervan terug te horen op deze nieuwe release?
Het album opent met Fallen Walls And Pedestals, een kort intro voor het tweede nummer. Het begint met een wat oosters gitaargeluid waarna het kenmerkende gitaargeweld van Hackett losbarst. Hackett mag dan in februari de respectabele leeftijd van negenenzestig bereiken, hij klinkt nog steeds zoals in zijn beste dagen.
Na dit intro gaat het verder met Beasts In Our Time. Dit nummer is een aanklacht, en ook een waarschuwing tegen de opkomst van extreem rechts in de wereld en met name in Europa. Het is een prachtig, rijk gearrangeerd nummer met een orkestraal begin gevolgd door een akoestische gitaar. Ook de zang is hier van Hackett zelf en daar levert hij een puike prestatie mee. Hij maakt veel gebruik van gastzangers, maar hij heeft zelf een mooie, warme stem. Kers op de taart in deze track is de scheurende saxofoon solo van Rob Townsend. Na ruim vier minuten barst het rockgeweld los met uptempo drums en een lekker vet klinkende elektrische gitaar.
In Underground Railroad weet Hackett de luisteraar te verrassen en te overweldigen met een gospel-achtige track. Een ingetogen bluegras gitaar en prachtige backing vocals. Die backing vocals worden verzorgd door Durga en Loreley McBroom. Bij het horen van die namen gaat er bij menig muziekliefhebber een lichtje branden: deze zussen hebben gewerkt en getourd met onder andere Pink Floyd, David Gilmour, Rod Stewart en Lou Reed. Het nummer ontwikkelt zich tot een catchy rocktrack met een lekker ritme en een hoofdrol voor Hackett op de elektrische gitaar.
Those Golden Wings is met ruim elf minuten het langste nummer op deze cd. Een muziekstuk waar alles in zit. Het begint met een orkest, gevolgd door de zang van Hackett waarin hij begeleid wordt door een akoestische gitaar. Na een minuut of vijf worden orkest en akoestische gitaar ingeruild voor een stevige elektrische gitaar en wordt het een klassieke progressieve rock track die niet misstaan zou hebben op de vroege Genesis studioalbums. Halverwege vallen de stemmen van een kerkkoor in, wat dan weer totaal overbodig is in deze compositie. Het voelt alsof hij te veel stijlen in één nummer wil proppen. Het fade-out einde laat je vervolgens onbevredigd achter: zo’n muziekstuk verdient een passend einde en dat is dit niet.
De afsluitende tracks Descent, Conflict en Peace zijn een trilogie. Het is niet moeilijk voor te stellen waar het over gaat. Bij het geluid van de dreigende drums in Descent zie je de legers marcheren door de straten van Europa. Het onheilspellende geluid van de gitaar en de synthesizer in Conflict maken dat je het oorlogsgeweld voor je ziet. Hackett sluit af met het rustige Peace. Het is een nummer wat hoopgevend is en waar Hackett vocaal ook weer een geweldige prestatie levert.
At The Edge Of Light is een diverse, maar toch herkenbare Steve Hackett plaat. Hackett draait al ruim vijftig jaar mee in de muziekindustrie, maar blijft zich ontwikkelen en zijn fans bedienen met mooie albums. De artiest is zijn lidmaatschap van Genesis al lang ontstegen en verdient meer erkenning als solo-artiest dan hem nu ten dele valt.
