SWMRS (uitgesproken als ‘swimmers’) is een jonge punkrock band uit Oakland, Californië. Gevormd in 2004 toen de vier jongens Cole, Max en Joey slechts rond de tien jaar oud waren. In 2011 werd het eerste album gereleased en na drie platen achter de rug te hebben komen ze nu met nummer vier: Berkeley’s On Fire.
SWMRS zegt zelf een eigen, unieke stijl van punkrockmuziek te hebben gecreëerd. Veel nummers zijn geïnspireerd door The Ramones, maar ook bands als The Clash zijn te herkennen in de manier waarop lyrics gezongen worden. Daarnaast heeft de band ook erg melodische aspecten die heel sterk doen denken aan oude groepen als The Beach Boys.
De gelijknamige albumopener Berkeley’s On Fire is een krachtig nummer, met politiek geladen teksten die begeleid worden door bijna fabriekachtige, metalen geluiden. Een ambitieuze en energieke track die echt dat melange van pop, punk en rock laat horen. Het nummer word direct vervolgd door het melodische Too Much Coffee, een rustig nummer dat meer van popmuziek wegheeft. Het verstoort het album door een krachtig nummer op te volgen met een rustig nummer, maar nummers zoals deze complimenteren dan weer andere nummers op het album. Lose Lose Lose is weer een voorbeeld van een wat hardere track, hoewel de track De eerste helft van het album lijkt perfecte muziek om op een Californische strand te luisteren.
Na Lose Lose Lose verliest het album tempo. De vitaliteit van het album neemt hier af en begint af te wijken van het sterke begin. Tracks als IKEA Date bijvoorbeeld, een monotoon en slaapwekkend nummer dat veel te rustig is om in een punkrockalbum te zitten. Het album fleurt weer een beetje op met Hellboy, een nummer dat veel weg heeft van vroegere Britse punkbands. Zanger Cole doet een Brits accent na, begeleid door klappende handen, snelle lyrics en poppy gitaarrifjes. Als je wat dieper naar het nummer luistert, merk je dat het een politiek nummer is met commentaar op de pro-gun lobbyisten in de VS. “I Guess I Need To Take The Blame/ For My American Brain.”Bad Allergies is een teder en akoestisch lied, met ijzingwekkende vocals van Max, maar een lied dat het album weer verstoort met een rustigere productie.
Hoewel Berkeley’s On Fire erg energiek is met eerzuchtige producties en verrassende genre-melanges, ontbeert het aan substantie. Teksten die erg politiek en belangrijk zijn voor de tijd waarin zij worden gereleased, worden teniet gedaan door saaie melodieën en producties. Het begon sterk, maar in het midden dwaalde het af en de afsluiter sloeg de plank geheel mis Om nou een punkalbum af te sluiten met een rapnummer is toch een beetje bizar. Erg jammer, want SWMRS heeft zeker een unieke eigen stijl, maar dit album laat die kant niet genoeg zien.
