Verandering wordt veelal als iets moois gezien. Omdat verandering vaak geassocieerd wordt met vooruitgang. Alleen niet elke verandering komt automatisch in aanmerking voor die categorie. Wie goed wil veranderen, moet immers ook leren van zijn fouten bij het doen van iets anders. Hopelijk steekt The Fratellis snel wat op van Half Drunk Under A Full Moon.
De soundtrack van een kitscherig sprookje. Zo zijn zeker de eerste noten van openings- en titeltrack Half Drunk Under A Full Moon te noemen. Dat is ergens niet gek, want de verwijzingen naar sprookjes zitten ook in de tekst. ‘And then the music stopped playing/And the lights came off/There was no sign of Cinderella/Cinderella was gone.’ Het nummer gaat vooral over het terugkeren van een euforisch moment naar de harde realiteit.
De vibe schudt The Fratellis niet direct van zich af en dat is een slechte keuze. Waar het drie jaar geleden uitgekomen In Your Own Sweet Time van de Schotten volstond met redelijk tot goed geslaagde experimenten, valt deze nieuwe richting een stuk minder in de smaak. Op track vier, The Last Songbird, gooit de band langzaam over een andere boeg. De kerstige sfeer wordt niet in zijn geheel over boord gegooid, maar wel ingeperkt. Dat gecombineerd met een flinke scheut Arctic Monkeys – nieuwe stijl – slaat goed aan.
Helaas valt The Fratellis met Strangers In The Street meteen weer terug in de kerstsferen. Dat is natuurlijk niet per definitie slecht, alleen zo’n plaat past niet nu de lente openbreekt. Daar had een andere timing gepast. Het einde van het nummer is zo overdone, dat wanneer je je ogen dichtdoet je zo een musical op de binnenkant van je oogleden ziet verschijnen.
Daarna stuurt het roer van Half Drunk Under A Full Moon gelukkig weer in de richting van The Last Songbird. Vooral op Action Replay zijn de invloeden van Alex Turner en zijn kameraden niet van de lucht. Living In The Dark neigt dan weer naar The Gaslight Anthem. De resterende songs komen rechtstreeks uit categorie vleesch noch visch, waardoor het album tandeloos in de vergetelheid dreigt te geraken.
En daarmee is deze plaat vermoedelijk al uit het zicht voordat hij het beste tot zijn recht komt. Het had dan ook flink gescheeld als The Fratellis Half Drunk Under A Full Moon een half jaar later (of eerder) had uitgebracht. Daarmee wordt het niet ineens een wereldalbum, maar het was in ieder geval logisch geweest. Nu is het geen van beide.
