Het voor velen succesvolle Your Wilderness ligt alweer twee jaar achter ons. Traditioneel gezien is het dus weer tijd voor een nieuwe plaat van The Pineapple Thief. Porcupine Tree-drummer Gavin Harrison is wederom van de partij, dit keer vanaf het schrijven van de allereerste groove. Dat hij zijn stempel flink op de muziek drukt weten we van zijn voorgaande projecten. De vraag was alleen wat voor invloed dat zou hebben op het schrijfproces van The Pineapple Thief nu hij direct betrokken is bij de totstandkoming van een album. Uitkomst: Dissolution.
Het publieke domein kruipt steeds verder onze persoonlijke levens in. En dat is geen goede zaak. De samenleving ‘glitched’, laat de albumcover zien. De maatschappij is in staat van ontbinding en niemand weet wat er buiten de eigen bubbel plaatsvindt. Het zijn deze duistere onderwerpen van de actualiteit die de band met hun gebruikelijke jongensachtige romantiek presenteren. Om met een negatieve noot te beginnen: Dissolution is wel een herhaling van zetten voor diegenen die het werk van The Pineapple Thief al kennen. Er wordt veilig binnen de lijntjes gekleurd. Ook wat betreft de productie, die hier en daar wat vlakjes klinkt en de rauwere emoties van de instrumenten wat in de weg zit.
Toch is wel snel duidelijk dat de band in een goede vorm verkeert. Frontman Bruce Soord is bijvoorbeeld uitstekend bij stem. De hese klanken die hij in golvende dynamiek weet toe te passen zorgen voor een lichtpuntje in de verder duistere sfeer van de nummers. Niet voor niets is hij erg op de voorgrond gemixt in de studio. Hij heeft de rol van de reddende engel. Minder op de voorgrond maar niet minder aanwezig is de al genoemde Harrison. Zijn penetrerende uithalen en geniale drumprogressies weten hun begeleidende rol in de ritmesectie meestal wel te behouden. Maar af en toe dringt hij ver door naar voren en kun je niet anders dan luisteren naar het krachtige drumgeweld, zoals bijvoorbeeld op Try As I Might, waar de gehele ritmesectie om aandacht schreeuwt.
Ondanks de bredere thematiek staan alle negen nummers op zichzelf. Wel wordt er duidelijk opgebouwd naar de climax die White Mist heet. Wanneer deze elf minuten durende passage wordt bereikt zijn een zevental fijn klinkende pop-prog liedjes de revue al gepasseerd. Lang niet alles blijft daarbij even goed beklijven, al is het technisch zeer hoogstaand. De tweede helft is daarbij wel duidelijk in grotere mate onderscheidend dan de eerste. Afsluiter Shed A Light is ook nog een vermelding waard en fungeert als onuitgesproken hoogtepunt. Pas daar komt werkelijk alles helemaal goed samen.
The Pineapple Thief blijft The Pineapple Thief. De komst van Harrison als drummer heeft daarop geen invloed gehad. Het gevoel dat de band uitstraalt is nog altijd onveranderd. Wel geeft het Bruce Soord en zijn mannen de gelegenheid nieuwe wegen in te slaan. Dissolution slaagt daar gedeeltelijk in. De band is in vorm, maar heeft de weg uit de eigen routine nog niet gevonden. Het experiment blijft daarmee achterwege. Voor nu.
