Om te zeggen dat het genre anders op sterven na dood zou zijn, gaat wat ver. Maar Mark Tremonti is in de hedendaagse muziekwereld een van de voorvechters van de hardrock. Hoewel Tremonti in vergelijking naast Alter Bridge en Creed misschien wat flets voor de dag komt, brengt hij nu toch alweer zijn tweede album Cauterize op de markt.
De unieke factor van Tremonti is dat hij in deze formatie zelf de leadzanger is. Natuurlijk zong Tremonti al bij Alter Bridge en Creed, maar dan nam hij vaak de backing vocals voor zijn rekening. Een functie waarin hij bekwaam is, maar hij heeft zeker ook de stem om leadzanger te zijn van een hardrockgroep. Helaas komt dat op Cauterize lang niet altijd even goed uit de verf, zeker als je het vergelijkt met de eerste lp van de band: All I Was uit 2011.
Toch ben je als het openingsnummer Radical Change begint direct wakker. Drumgeroffel dreunt in een ongekend hoog tempo uit de speakers en wordt aangevuld met een paar stevige gitaren. De coupletten komen hierdoor niet heel goed uit de verf, want het geluid is gewoon te massaal. Het refrein en de instrumentale stukken bevallen een stuk beter. Flying Monkeys is wat dat betreft precies tegenover gesteld: daar valt juist de chorus tegen. Sowieso kent Cauterize amper tracks die van begin tot eind imponeren. Dat komt ook omdat zowel Radical Change, Cauterize, Arm Yourself en Another Heart allemaal op dezelfde manier lijken te beginnen: een met drums en gitaren overladen intro, dat je geen tijd geeft om te ademen. Het zijn kleine details in de riffs en melodieën die maken dat ze te onderscheiden zijn.
Het zijn gelijk wel de nummers waarmee hij zich onderscheidt van zijn andere projecten, maar dat maakt het niet per definitie de beste songs. Want het fijnste staat toch helemaal aan het eind van de plaat. Bij Sympathy hoor je de Alter Bridge-stijl al meer en meer door de akkoorden heen sijpelen. Op slottrack Providence is het bijna alsof niet Tremonti, maar Miles Kennedy achter de microfoon staat. Al is zijn stemgeluid een stuk scheller.
Tremonti nam in de studio gelijk twee albums op en het ligt in de lijn der verwachting dat Dust volgend jaar in de schappen terecht komt. Hopelijk heeft hij niet alleen the best for last bewaard, maar trekt hij op Dust door op het niveau waarmee hij op Cauterize geëindigd is. Want dan kan het wel eens een van de beste rockplaten van komend jaar worden.
