Side Effects is het negende studio-album van de Texaanse rockers van White Denim. Het is de opvolger van het vorig jaar verschenen Performance. Die plaat werd door de fans met gemengde gevoelens ontvangen. Wat heeft White Denim voor hen in petto op deze nieuwe langspeler?
Op de heren van White Denim valt geen label te plakken. Zij wisselen moeiteloos rock af met blues of punk of jazz of zelfs progrock. Dat maakt dat het altijd weer een verrassing is waar de heren mee komen.
Dit album heeft een groot jaren zeventig gevoel en sound. Hiermee keert de band terug naar het geluid van een favoriet album van de fans, Last Days Of Summer. Albumopener Small Talk (Feeling Control) begint met stevige drums gevolgd door een opzwepende cowbell. Die zou niet misstaan op de soundtrack van een willekeurige jaren zeventig politiefilm. In dit nummer klinkt de muziek erg op de voorgrond en de zang lijkt wat minder aanwezig. Dit is overigens op het hele album zo. Die keuze is niet helemaal te begrijpen. Je moet goed je best doen om überhaupt iets van de zang te verstaan.
Hallelujah Strike Gold is ook weer een stevige rocktrack met een haast hypnotiserende gitaarriff die het domineert. Verder zijn er wat vreemd klinkende geluidseffecten, waaronder een loeiende koe en ook de saxofoon maakt zijn opwachting. De zangpartij klinkt als die van Alice Cooper in zijn hoogtijdagen. Het einde is vrij abrupt en lijkt te vroeg te komen.
De punkkant van White Denim komt tot uiting in Shanalala en vooral Head Spinning. Shanalala is meer een punkrock song met een heerlijk aanwezige gitaar en opzwepende drumpartij. Head Spinning is een typisch punknummer, waar toch de hand van White Denim in doorklinkt. Dit komt met name door het geluid van de elektrische gitaar. Ook voor deze nummers geldt dat het einde vrij snel en abrupt komt. Dat zijn keuzes die je als luisteraar niet helemaal begrijpt.
White Denim staat niet bekend als een band die lange albums uitbrengen. Ook Side Effects is hierop geen uitzondering met een speelduur van nog geen half uur. Desondanks telt het wel negen tracks. Als luisteraar vraag je je toch af of de band er niet meer mee had kunnen doen. Het merendeel van de tracks eindigt plotseling en voor het gevoel te snel. Is het een artistieke keuze of een afgeraffeld project? Als geheel klinkt het goed en de fans zullen zeker tevreden zijn, maar als neutrale luisteraar heb je toch het gevoel dat je iets mist.
