Alweer ruim zeven jaar geleden kwam To Lose My Life uit. Het frisse debuut van de post-punk revivalband White Lies deed het goed in de Britse hitlijsten, aangestuwd door singles als Farewell To The Fairground en Unfinished Business. Met een goed gevoel voor stijl, thematiek en de nodige bravoure, wisten ze de fans van Interpol, Joy Division en Echo & The Bunnymen voor een groot gedeelte in te pakken. De verwijzingen naar die bands waren dan ook niet van de lucht. Nu is daar Friends, het vierde studioalbum van de Londense Band. Ondertussen is de sound gedurende drie platen opgeschoven van donkere indie rock naar A-ha synthpop. De Londenaren zoeken ditmaal naar een song met hitpotentie.
De Zweedse rockband Blue Swede heeft de term hitpotentie in 1974 met hun versie van het nummer Hooked On a Feeling nieuw leven ingeblazen. De aanstekelijke popsound werd beloond met een eerste positie in de Verenigde Staten, hier deed het vrij weinig. Marvel gebruikte het lied nog eens voor de blockbusterfilm Guardians of The Galaxy. Tot nu toe hier vrij weinig gelijkenissen met White Lies, totdat je de teksten met elkaar gaat vergelijken. ‘I’m hooked on a feeling. I’m high on believing that you’re in love with me,’ doet direct denken aan openingsnummer Hold Back Your Love. ‘I’m in love with the feeling. Oh take it out on me. Maybe hooked on the healing.’ Eerstgenoemde is een oorwurm, maar White Lies doet daar niet voor onder. Het zet direct de toon.
Qua thematiek is de liefde eigenlijk al snel verleden tijd. In een interview met Liverpool Echo zegt bassist Cave dat Friends over keuzes gaat. Perceptie van tijd verandert en daardoor maakt het niet uit of je je vrienden een half jaar lang moet missen. ‘Friendships have begun to feel adult and our perception of time has changed. As kids, if you didn’t see a mate for a fortnight, you’d wonder what was wrong. Now you might not see someone for six months and it doesn’t matter.’ Het strookt echter niet met de teksten op dit album. In Morning in LA, opvallend gelijkaardig aan The Killers’ Battle Born, moet McVeigh juist zijn gevoelens kwijt. ‘I need to call my friend. Tell them what I’m feeling. They all got disconnected, and I’m left hanging on, hanging on.’ Het is samen met slotnummer Don’t Fall het enige moment waarop vriendschappen ter sprake komen. ‘When all my friends have gone away and everything is clear, I don’t know what I’m doing here.’
Tussen alle teksten over relaties, liefde, misstappen en naderend onheil is er eigenlijk weinig dat de lading dekt. Is My Love Enough gaat twee minuten te lang door en biedt weinig nieuws. Het is weer een nieuwe variant op het gebruik van synths en drums gedurende het album. Pas vanaf Swing komt het kantelpunt. White Lies keert terug naar hun roots door het herintroduceren van depressieve teksten, een duister sfeertje en toch weer die overkookte synths. Come On en Right Place behoren tot de lichtpuntjes.
Nu McVeigh en zijn bandleden niet meer weten wat ze moeten voelen en moeten doen (Summer Didn’t Change a Thing), biedt de gitaar in Swing nog enigszins troost. De eighties sound lijkt geperfectioneerd, maar het tekenen bij label Infectious Music heeft geen nieuwe invalshoek opgeleverd, sterker: White Lies vaart al jaren in dezelfde wateren. Een andere koers is gewenst.
