Het moest een bijzondere novembermaand worden voor Yungblud. Op vrijdag de dertiende zou zijn album Weird! verschijnen en daarna zou hij aan een virtuele wereldtour beginnen. Door het coronavirus liep dat anders. De release werd uitgesteld, maar de immer positief ingestelde Brit liet het er niet bij zitten en begon zijn digitale tour als gepland. Het album is door het uitstel niet minder relevant geworden. Yungblud hoopt in coronatijden ‘een beweging van zelfliefde en eenheid’ te vormen.
Weird! bundelt verhalen van zeven alter ego’s van Yungblud, zoals afgebeeld op de albumcover. Elk verhaal is anders en heeft muzikaal een andere stijl. Opener Teresa begint met een onheilspellend deuntje dat uit een muziekdoosje lijkt te komen. Het mondt uit in een ballad-achtig nummer dat de gevoeligheid van het onderwerp, namelijk suïcidale gedachten, weerspiegelt. Later in het nummer wordt de instrumentatie opgevoerd.
Ook verder op de plaat worden lastig bespreekbare thema’s behandeld. Zo gaat Mars over een transgender fan die zich in de zoektocht naar acceptatie afvraagt of er misschien leven op Mars is. De track begint als een gitaarballad, om explosiever te eindigen. Nog een gitaarballad is It’s Quiet in Beverly Hills. Het is een erg kalm, mooi en aangrijpend nummer dat over een omslag in Yungbluds leven gaat. Een ode aan Beverly Hills,waar hij niet alleen zijn eerste platencontract tekende, maar werd hij ook uit zijn depressie getrokken.
Veel van de tracks op het album gaan dan ook over het genieten van het leven en zelfacceptatie, waar een energieke en niet te stoppen Yungblud bij past. Hij omarmt verschillende muziekstijlen. Zo pakt hij op Strawberry Lipstick uit met iets dat het midden houdt tussen britpop en ruige rock met volop aanwezige gitaren. De stuiterende Yungblud die we kennen gaat helemaal los. Die britpop is ook te horen op Charity: het refrein heeft een lekker tempo en doet qua zang en melodie denken aan Oasis. Verder kent Weird! ook poppunk (Acting Like That), hiphop en pop die wat aan Panic! At The Disco doet denken (The Freak Show). Het is duidelijk dat er op Weird! ruimte is voor experiment, maar Yungblud weet niet altijd even goed structuur aan te brengen in zijn creatieve ideeën. Zo is Superdeadfriends een kakofonie met onverstaanbaar geschreeuw.
Waar Yungbluds vorige album een grotere samenhang kende, verkent de energieke Brit op Weird! verschillende genres en stijlen. Dat kan ertoe leiden dat je niet altijd het gevoel hebt naar één album te luisteren. Wel heeft iedere afzonderlijke track binnen het album een betekenis binnen het verhaal dat er verteld wordt. Van opvullers is geen sprake. Bovendien is er wél samenhang als naar de songteksten wordt gekeken. Yungblud bespreekt thema’s als depressie, bezorgdheid over de toekomst en zelfacceptatie. Hij roept zijn fans op positief te blijven en blij te zijn met wie je bent. Een nobele boodschap in dit moeilijke jaar.
