37 jaar geleden verruilde de Britse singer-songwriter Cat Stevens zijn Father and Son voor Allah en hing zijn gitaar aan de wilgen om zich als Yusuf Islambezig te houden met liefdadigheidswerk. In 2006 besloot hij terug te keren naar de muziekwereld en Tell ‘em I’m Gone is alweer het derde album sindsdien.
Al bij de eerste klanken van openingsnummer I Was Raised in Babylon wordt duidelijk dat er op muzikaal gebied weinig veranderd is sinds de glorieplaten van weleer.Onder begeleiding van niet veel meer dan zijn eigen gitaarspel zingt Yusuf over het centrale thema van de plaat: de drang naar vrijheid. Door een gebrek aan afwisseling weet het nummer helaas niet genoeg te boeien voor een opener en de eer is dan ook aan de swingende cover van Jimmy Reeds Big Boss Man om de luisteraar de plaat in te trekken.
In totaal bevat de plaat tien nummers, waarvan vijf covers. Door de nieuwe muzikale jas die Yusuf de covers geeft passen ze qua geluid prima tussen het originele werk op de cd, maar in alle eerlijkheid halen de meesten (bijvoorbeeld Edgar Winters Dying to Live, klassieker You are my Sunshine) het niet bij hun originele uitvoering. Dit is deels te wijten aan de vlakke productie van Tell ‘em I’m Gone. De nummers op het album klinken door een zachte drum en zang nogal monotoon, wat door de selecte hoeveelheid instrumenten extra opvalt. Het is lastig voor te stellen dat productiegigant Rick Rubin achter de knoppen heeft gezeten. Daarnaast is de stem van de 66-jarige Stevens ook niet meer wat hij was.
Toch lukt het iemand van het statuur van Cat Stevens niet om een ronduit slechte plaat af te leveren. Zijn eigen nummers Cat & the Dog Trap en Gold Digger weten op respectievelijk melancholische en groovende wijze de middenmoot te ontspringen en komen na enkele luisterbeurten naar boven als de aanraders van het album.
Dat Yusuf Islam met Tell ‘em I’m Gone een cd brengt waarin de drang naar vrijheid centraal staat is gezien de veilige, back-to-basic muziek ironisch te noemen. Op enkele, in het Arabisch gezongen, passages na zou de cd ook in de jaren voor zijn bekering tot de islam uitgekomen kunnen zijn en dat is dan ook meteen het grootste manco aan de plaat: hij voegt niks toe aan het oeuvre van de artiest. Het heeft ruim vijf jaar geduurd sinds zijn vorige album, maar waar die tijd in is gaan zitten is niet aan te wijzen: alles wat hij op Tell ‘em I’m Gone doet heeft hij al eerder gedaan en in de meeste gevallen beter.
Wat rest is een plaat die ondanks de teleurstellende productie en het gebrek aan vernieuwing voor trouwe fans van Yusuf Islam en liefhebbers van het genre geen miskoop zal zijn. Echter, overtuigende argumenten om ook de overige muziekliefhebbers over de streep te trekken om Tell ‘em I’m Gone aan te schaffen ontbreken, evenals voorbeelden van de bezongen drang naar vrijheid.
