Sommige bands verdienen lof voor hun onaflatende inzet. Venom is zo’n band. De Britse Trash metal-ers draaien al bijna 35 jaar mee in het vak en hebben het in die tijd gepresteerd vrijwel elk jaar een nieuw album uit te brengen. Dat vernieuwing en virtuositeit hierbij vaak naar de achterbank werden gedelegeerd kan de heren in het licht van hun goede liveshows en enthousiasme amper worden verweten.
Amper, maar wel een beetje. De band, een drietal momenteel, teert nog steeds op de in de tachtiger jaren opgebouwde reputatie. 35 jaar is een lovenswaardige lengte voor een loopbaan, maar als in die jaren geen sprake is van noemenswaardige evolutie blijven er weinig redenen over om elke nieuwe plaat thuis in de kast te zetten. De laatste van die platen is From the Very Dephts.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: From the Very Depths is weer meer van hetzelfde. Een stampende combinatie van trash- en blackmetal die op de meer groovy momenten een geloofwaardige imitatie van het ruigere werk van Mötorhead en Black Sabbath neerzet. Het album begint rustig met een vrij nietszeggende intro, om daarna los te barsten in de titeltrack van de plaat. Raggende gitaren, simplistische teksten en de bulderende stem van zanger Conrad ‘Cronos’ Lant. Venom laat er geen gras over groeien en stampt in hetzelfde tempo door het derde nummer van de vijftig minuten durende plaat heen, The Death of Rock ’N Roll. Een aardig nummer dat het vooral live goed zal doen door het catchy refrein en de simpele, swingende gitaarriff.
Helaas houden de heren het niveau van de openingstracks niet vol. Na de eerste nummers vallen Smoke en Temptation uit de toon door een gebrek aan bevlogenheid. De Pantera-achtige tracks zitten niet slecht in elkaar maar vallen na de energieke opening wel weg, hoewel Temptation nog kan bogen op de lekkere gitaarsolo van gitarist John ‘La Rage’ Dixon. De rest van het album bevat slechts enkele nummers die het niveau van de titeltrack evenaren, zoals de punkrocker Long-Haired Punks en afsluiter Grinding Teeth. De overige minuten boeten ten opzichte van de rest van het materiaal echter teveel aan kracht en energie in om het niveau van het album op peil te houden. Als luisteraar is het moeilijk je aan de indruk te onttrekken dat From the Very Dephts beter af was geweest met een paar tracks minder.
Al met al bewijst Venom met From the Very Depths nog steeds bestaansrecht te hebben. Het album is goed geproduceerd en is zeker geen straf om te beluisteren. Echter, een bewijs van de wederopstanding van de oude metalheads of jaarlijstenmateriaal is het ook verre van. Wat overblijft is een degelijke plaat die door fans van de band aan het rijtje in de kast kan worden toegevoegd. Daar zal de verkoop het dan ook van moeten hebben, want het album biedt simpelweg niet genoeg dat het nieuwe zieltjes zal doen winnen.
