All That Remains is een band die binnen de metalcore scene zijn strepen heeft verdiend. Het Amerikaanse vijftal heeft onder fans van het genre de naam geen slechte plaat uit te kunnen brengen. Een theorie die met studioalbum nummer zeven, The Order of Things, daadkrachtig naar de prullenbak wordt verwezen.
Slap. Dat is de term die blijft hangen nadat de twaalf nummers op het album voorbij getrokken zijn. Een term die, zeker binnen de metalcore, klinkt als een doodsteek. Grootste boosdoener is de stem van zanger Philip Labonte. De beste man heeft op de momenten dat hij schreeuwt en grunt een imponerend strottenhoofd, maar op The Order of Things is gekozen voor een hoofdrol voor cleane vocalen. Al op openingstrack This Probably Won’t End Well (Wrange titel, gezien de rest van het album) wordt duidelijk dat het bereik van Labonte te wensen over laat. Hij zingt zijn stukken met weinig hoogteverschil en mist de rauwe rand die hij op de momenten dat hij overgaat tot schreeuwen wel heeft. Hierdoor krijgen de nummers bij vlagen een Nickelback-meets-Blink 182-achtige uitstraling, die wordt verergerd door de mix waarin de instrumenten wegvallen tegen de opgeschroefde vocalen.
Na de tegenvallende opener weten ook No Knock, Divide en The Greatest Generation geen indruk te maken. Simplistische riffs en tenenkrommende teksten (“I’m fucking superman, so come on over and check my plan”), in combinatie met de eerder genoemde slechte mix, maken de nummers rommelig en vlak. Het is duidelijk dat gekozen is voor een album dat makkelijker in het gehoor moet liggen voor nieuwe luisteraars van de band. De nummers draaien om de makkelijk in het gehoor liggende refreintjes en komen qua structuur niet verder dan de afwisseling tussen coupletten en refrein. Omdat er ook geen rustmoment op het album staat trekt The Order of Things daarom als één lange track aan de luisteraar voorbij, waardoor geen enkel nummer blijft hangen.
Eervolle vermelding gaat naar het nummer TRU-KVLT-METAL (jawel, volledig in capitalen geschreven uit angst dat de grap wellicht niet zou worden opgemerkt). De naam en inhoud van het nummer gaan over de eenheidsworst die de metalscene volgens All That Remains geworden is, en Labonte schreeuwt tijdens het refrein dat het niks voor de band is om ‘the crowd’ te volgen. Ironisch, gezien de knieval naar een melodieuzere, simpelere insteek die de band voor het album heeft gemaakt.
Al met al is The Order of Things een slechte plaat. De mix is slecht, de keuze voor meer zuiver gezongen vocalen pakt door de middelmatige zangstem van Philip Labonte verkeerd uit, en er is totaal geen afwisseling tussen de nummers. Wat overblijft is een album dat klinkt als een slechte dag in de studio van Slipknot, of een poging tot stoerdoenerij van Nickelback of de gemiddelde punkformatie. De positie als één van de grote namen binnen de metalcore, die All That Remains door een reeks prachtplaten in de laatste jaren mocht opeisen, wordt door dit album lastig verdedigbaar. Maar ja, dat is The Order of Things.
