In ieder geval twee bandleden van het viertal dat Satellite Stories heet zijn hele relaxte gasten. Zanger Esa Mankinen en gitarist Marko Heikinnen spreken enthousiast het zinnetje “This is Amsterdam, we’re Satellite Stories” in voor een cameraploeg. Amsterdam is geen onbekend terrein voor ze. Vorig jaar traden ze ook al op in Bitterzoet. “Gekkenhuis, ‘crazy Dutch people’ stonden op ons podium te springen” vertelt Esa lachend.
Basgitarist Jyri Pesonen en drummer Olli-Pekka Ervasti zijn op het moment van interviewen wat uurtjes slaap aan het inhalen. Nadat ze in Hamburg hun vrolijke noten speelden ging de tourbus alweer richting Paradiso, om eerst een tussenstop te maken op het Mediapark in Hilversum. Even een gig spelen in de ochtendshow van Giel Beelen, en weer koers zetten richting Paradiso. ‘s Middags hebben ze enkele interviews en is er ruimte voor ontspanning. “Een typische tourdag” vertelt Esa. De meeste dagen zien er tijdens een tour hetzelfde uit. “In de agenda zijn gelukkig ook vrije dagen. Dan trekken we er op uit om iets van een stad te zien. Dat is een groot voordeel van toeren.” “Zeker wanneer we in Spanje zijn. Het is wel eens lekker om het koude klimaat van Finland achter te laten. Ja, we houden van toeren”, vult Marko hem aan.
De vier jongens komen allemaal uit de buurt van het Finse Oulo. Een stad met bijna 130.000 inwoners in het noordwesten van Finland. Esa is de enige die een echte Ouloër is, de rest komt uit omliggende dorpen. Esa: “opgroeien in Oulo was goed, heel relaxt eigenlijk. Er is veel ruimte en het is niet zo hectisch. Voor Finse begrippen is het een echte melting pot, veel Finnen uit het Noorden komen naar Oulo om te werken of studeren.”
De laatste jaren zijn ze weinig in Oulo te vinden. Het vele toeren en de samenwerking met producer Barny Barnicott voerde ze naar de Engelse highlands. Barnicott werkte onder andere samen met de Arctic Monkeys en Coldplay. Een inspirerende tijd vertelt Esa. “We zijn daar in totaal zes weken geweest en hebben nooit harder gewerkt dan toen. Hij heeft een heel goed oor voor popmuziek. We zijn gaan experimenteren met nieuwe instrumenten en invalshoeken, maar wat we voornamelijk hebben gekweekt is zelfvertrouwen.” Niet zo gek, de beste anekdote die over Vagabonds viel te lezen was dat Satellite Stories nu miljoenen mensen kan bereiken in plaats van honderdduizenden.
Dat grotere bereik is iets waar ze aan moeten wennen. Esa: “in 2008 begon het echt als hobby, we vonden het leuk om te spelen met elkaar. Ik kende Jyri, Marko kende Olli-Pekka, zo begon het. Vanaf 2012 werd het echt professioneel.” Nummers als Australia (Don’t Ever Let Her Go) en Scandinavian Girls bereikten de grote Nederlandse radiostations. Esa: “iedereen denkt dat Australia is gebaseerd op een meisje, maar het is eigenlijk het tegendeel. Het gaat over de bescheidenheid van Finse jongens, die veel te nederig zijn en zichzelf nobody’s vinden. Finse meiden zijn heel mooi, maken een reis naar het buitenland en komen met ‘betere’ mannen terug. Wij Finnen denken dan; we zijn nooit genoeg voor onze meiden.” Of het nummer Scandinavian Girls ze veel aandacht heeft opgeleverd bij die vrouwen? “Misschien zelfs wel minder” mokt Marko, waarop ze vervolgens beiden in lachen uitbarsten. “Maar nee, extra aandacht valt wel mee. Vrouwen uit Scandinavië kennen hun waarde”.
“Over vijf jaar.. hoop ik een grote snor en baard te hebben”
De jongens hebben ook zat plannen voor de toekomst. “Na deze tour hopen we op een aantal zomerfestivals staan.” Over een mogelijke rentree op Lowlands laten ze niets los.“Er komt zeker wat aan maar we mogen niets zeggen, anders krijgen we een pak slaag van onze manager”, grinnikt Marko. “De editie van 2012 was wel een hele gave ervaring, we hebben het daar echt leuk gehad.” Na komende zomer willen ze aan een vierde album gaan werken, dat moet weer wat anders dan Vagabonds gaan worden. Marko: “bij een album kijken we altijd naar wat we op dat moment leuk vinden en bedenken we wat daar het beste bij past. Dat merk je ook aan onze huidige drie albums. Qua stijl kun je ze niet met elkaar vergelijken.”
Ondanks hun successen benaderen ze muziek als een hobby en een voorrecht. Vandaar dat ze in drie jaar tijd ook al drie albums maakten. Esa: “wanneer we niet met toeren of optredens bezig zijn, maken we muziek. We zien onze carrières niet als een paar jaren feesten. Nee, we willen er echt iets groots van maken. Net als tijdens optredens. Wij communiceren met het publiek en het publiek met ons. Als ze het optreden niet leuk vinden merk je dat en wanneer je merkt dat het publiek het leuk vindt krijg je zelf ook nieuwe energie. Het gaat altijd, áltijd om dat.” Marko: “ik zou graag nog succesvollere albums willen maken en buiten Europa willen toeren. Azië of Zuid-Amerika zou heel gaaf zijn. We hebben ook behoorlijk wat fans in Zuid-Amerika. En we zijn eens op tournee door Japan geweest, dat beviel goed.”
