Met haar voorkomen – blonde haren en een typisch Brits accent – is Lucy Rose leuk om naar te kijken en te luisteren. Als ze in Zweden was geboren had je het ook geloofd. Ze praat zacht en is bescheiden, maar weet wel exact wat ze wil: connecten met mensen door muziek. Of dat nu andere muzikanten of fans zijn, daar zit voor haar geen verschil tussen. De manier waarop ze over muziek praat, of eigenlijk over haar ‘reis’ door albums, optredens en bandleden maakt indruk.
Nu haar tour, eerst door Europa en daarna Engeland, er bijna op zit gaat ze reizen zegt ze. “Zuid-Amerika staat hoog op mijn lijst van bestemmingen waar ik naartoe wil.” Ze ontvangt veel berichten van mensen uit Chili en Peru, die nooit de kans hebben gehad om haar live te zien optreden. “Ik neem m’n gitaar mee en ik ga gewoon rondreizen en muziek spelen, voor niets.” Op Facebook plaatste ze een bericht met de tekst: ‘Voor alle geweldige mensen in Zuid-Amerika, al jaren lees ik jullie lieve berichtjes en ik heb nog niet de kans gehad om jullie te bezoeken. Ik heb wat geld gespaard en kom in januari naar jullie toe. Ik weet nog niet precies waar ik naartoe ga, dus laat me weten waar jullie zijn en ik kom je opzoeken.’ Dat gaat ze dus gewoon doen. Voor Rose staat nu bijvoorbeeld al vast dat ze een trip volgt van acht dagen met ‘Vivian uit Peru’: “ik mag met haar mee in haar bus. Ik kan er slapen, eten. Ik was eerst van plan om een maand te blijven, maar misschien wordt dat wel langer, dat moet ik je laten weten”, lacht ze.
Alhoewel bescheiden, ze zocht van jongs af aan het avontuur op. Opgegroeid in Warwickshire verhuisde ze op achttienjarige leeftijd al naar Londen. Dat was een makkelijke keuze voor haar. “Ik wilde graag vertrekken, zoals veel mensen dat willen als ze jong zijn. Het was niet dat ik wegrende voor iets. Ik wilde graag ontdekken. Ik had ineens de ongelimiteerde vrijheid om te kiezen, iets wat ik nooit eerder had.” Londen was toen een makkelijke keuze. “Het was de ‘grote’ stad waar ik wel eens geweest was. Ik voelde dat ik daarheen moest. Ik zou wel zien hoe het allemaal zou gaan. Dan ging ik wel werken in een bar of in een kledingwinkel. Ik heb er een fantastische tijd gehad.”
In Warwickshire begon Lucy Rose op jonge leeftijd muziek te maken, maar zeker niet met zingen. “Ik leerde eerst om piano te spelen, dat waren veel klassieke stukken.” Het drumstel was het eerste instrument waar ze verliefd op werd. “Dat kwam omdat mijn grote zus dat ook speelde, en op jonge leeftijd doe je natuurlijk alles na wat je grote zus doet. Toen opende er eigenlijk een heel nieuwe wereld, ik ontdekte de moderne muziek na al die klassieke pianostukken. Daarna begon ik gitaar te spelen en liedjes te schrijven.” Zingen zat er eigenlijk helemaal niet in voor haar. “Mijn stem was altijd een zwak element van mij. Ik had een lage stem, terwijl anderen van mijn leeftijd hele volle en krachtige stemmen hadden. Ik had niet echt het idee dat ik goed was. Ik denk dat, zoals dat is met veel zaken, door heel veel te oefenen mijn stem beter werd.” Desondanks duurde het een lange tijd voordat ze opviel. Pas toen ze werd gevraagd mee te zingen met Bombay Bicycle Club kreeg haar zelfvertrouwen een boost. “Ik stond echt te kijken dat een band, die ik heel hoog had zitten, mijn ‘crappy’ stem wilde hebben. Ze mocht meezingen op het album Flaws van de groep. Daarna ging het snel, ze ging zelf touren en vormde een band met onder andere Razorlight-gitarist Björn Agren.
Haar nieuwe album Work It Out is haar tweede productie. Er zitten meer popelementen in dan op haar vorige album dat zich kenmerkte door folk. Qua teksten richt Work it Out zich meer op het verleden dan het heden, vertelt ze. “Ik kijk meestal niet zo snel terug. Maar dit album richt zich op een bepaalde periode uit mijn leven. Ik ben erg trots op Work it Out, heb alles gegeven en was erg standvast in mijn ideeën. Niet tot iedereens tevredenheid, maar daar kan ik mee leven. Dit is wat ik graag wilde.” Wanneer een album klaar is heb je een gevoel hoe je bent als artiest. Wanneer het daadwerkelijk uitkomt, realiseer je dat je weer door wilt naar de volgende ervaring.”
Naar die volgende ervaring gaat ze in januari, in Zuid-Amerika. Wie Lucy Rose hoort praten en zingen, krijgt direct zin om met haar mee te gaan.
