De jaren ’10 zitten er bijna op. Verschillende redacteuren van Nieuweplaat blikken terug op voor hen het beste, meest emotionele, tegenvallende, opvallende of verrassendste album van het voorbije decennium. Kayleigh Mensinga bespreekt dit keer Editors – The Weight Of Your Love.
Het mooiste van muziek is wanneer het je raakt en het voor altijd bij je blijft. Dat gevoel heb ik bij mijn favoriete album The Weight Of Your Love van de Britse band Editors.
Het was niet meteen liefde op het eerste gezicht, of beter gezegd op het eerste gehoor. In 2013 was ik zelfs nog niet eens een grote fan van de band. Ik werd pas verliefd op het album nadat opvolger In Dream in 2015 uitkwam. Ik vond dit album zo goed dat ik vanaf dat moment meer ben gaan luisteren naar de muziek van de band. Op het lijstje stond dus ook The Weight Of Your Love. In eerste instantie vond ik het nogal saai klinken en dacht ik: ”Is dit dezelfde band die nummers als Racing Rats en Papillion heeft gemaakt, dat kan niet…!” Toch nam ik de tijd om het te gaan waarderen en vond ik het steeds beter worden. Het is nu zelfs mijn favoriete album, ondanks het feit dat hun andere platen ook super zijn. Maar waarom is het zo’n geweldig album?
Sugar is voor mij het absolute hoogtepunt van The Weight Of Your Love. Het bezit alle elementen die Editors zo boeiend maakt: een heerlijk dreigend deuntje, een fantastische opbouw, de aanwezigheid van de juiste instrumenten en vooral de krachtige stem van Tom Smith. Dit juweeltje heeft gelukkig een vast plekje op de setlist van de band. Live klinkt het zelfs nog beter dan op het album. Van alle geweldige Editors-songs is dit wel echt mijn favoriet.
Een ander prachtig nummer dat veel voor mij betekent is Nothing. De tekst: “Every conservation within you, starts a celebration in me. Till I got nothing left, I got nothing left” en de ingetogen manier waarop Smith zingt bezorgen mij iedere keer weer kippenvel. Smith is een van mijn muzikale helden en dat zal hij altijd blijven.
Nothing is niet het enige nummer dat mij dit gevoel geeft, want ook The Phone Book laat de gevoelige kant van Editors zien. Dit is vooral te horen in de kwetsbaarheid in Smith’s stem als hij bijna wanhopig ”Stay… with… me…” zingt.
Hyena is in tegenstelling tot de rest van het album iets steviger en dat spreekt mij als rocker natuurlijk aan. In het nummer wordt meer gebruik gemaakt van gitaar en drums. Tijdens het beluisteren van het album is het heerlijk om tussen de rustige nummers wat meer pit te horen. Hierdoor krijg je een lekkere afwisseling.
Alleen A Ton Of Love valt voor mij een beetje uit de toon. Objectief gezien misschien een geweldig nummer, maar op de een of andere manier irriteert het me. Waarschijnlijk heb ik het te vaak gehoord op de radio, waarbij ik meteen denk: ‘ze hebben zoveel andere goede nummers, laat die eens een keer horen…’
Elke keer als ik de langspeelplaat van The Weight Of Your Love in mijn handen heb krijg ik een goed gevoel. Dit is mijn dierbaarste bezit, mijn all time favourite, zeg maar mijn Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
