De jaren ’10 zitten er bijna op. Verschillende redacteuren van Nieuweplaat blikken terug op voor hen het beste, meest emotionele, tegenvallende, opvallende of verrassendste album van het voorbije decennium. Stef Ketelaar bespreekt dit keer 1989 van Taylor Swift.
Veel country-artiesten hebben het nodig: een overstap maken van brave en zoete liefdesliedjes naar gewaagde popsongs. Zangeressen als Shania Twain, LeAnn Rimes en Faith Hill hadden er, ver voordat Taylor Swift überhaupt één plaatje had uitgebracht, groot succes mee. “Dat kan ik ook”, moest Swift gedacht hebben. Op haar vierde album Red uit 2012 maakte ze dan ook voorzichtig haar eerste stappen naar een groots popavontuur kenbaar met de singles We Are Never Ever Getting Back Together en I Knew You Were Trouble. Dat smaakte naar meer en leverde in 2014 uiteindelijk het album 1989 op, vernoemd naar het jaar waarin de zangeres ter wereld kwam. Deze plaat betekende haar definitieve overgang van country naar pop, verkocht tien miljoen stuks wereldwijd en veranderde haar in één klap tot één van de grootste supersterren van de aardkloot.
1989 is dan ook een aaneenschakeling van geweldige hitsongs die elkaar allemaal in rap tempo opvolgen. Swift zweept de boel al meteen lekker op bij Welcome To New York, het eerste liedje op het album met een hoog meezing gehalte en dat bol staat van de synthesizers. In Blank Space reageert ze nonchalant met een knipoog op de media die zich continue bezighoudt met haar liefdesleven. “Got a long list of ex-lovers/They’ll tell you I’m insane/’Cause you know I love the players/And you love the game.” Het zijn inmiddels legendarische uitspraken geworden binnen de popmuziek. Met de tracks Style en Out Of The Woods (zonder de twijfel de twee beste liedjes van dit album) zet Swift twee gigantisch lekkere producties neer waarmee ze destijds aangaf rijp te zijn voor grote arena-concerten en daarmee de concurrentie wilde aangaan met aartsrivaal Katy Perry. Dé hit van het album is nog altijd het vrolijke en hysterische Shake It Off, die als eerste single in de zomer van 2014 werd uitgebracht. De productie ervan werd gedaan door pop-genie Max Martin die zichzelf hiermee compleet vernieuwde en je in één klap deed vergeten dat hij ooit plaatjes maakte voor Britney Spears en de Backstreet Boys.
Net zo’n klapper als Shake It Off is I Wish You Would. Het opzwepende ritme en de meerollende gitaarpartijen doen je beseffen dat je meteen in de auto wilt springen om vervolgens met honderdtwintig over de A2 te scheuren, met deze track luid vanuit je speakers. In Bad Blood speelt Swift even voor de zoveelste R&B-prinses terwijl ze zingt over een onbekende zangeres die bij haar een aantal werknemers heeft weggekaapt en vervolgens zelf in dienst genomen heeft. Volgens de media ging het hier om Katy Perry al hebben de twee dit (uiteraard) altijd ontkend. Het liedje is de oorworm van het album, dat zijn sporen al heel snel op je netvlies achter laat.
Wildest Dreams is een fantastische ballad waarin een opname van Swift’s hartslag de hoofdrol speelt als baslijn en vanwege het dromerige sfeertje echt een genot is van begin tot eind. This Love is daar als het ware een vervolg op, maar is ondanks het donkere randje toch iets minder spannend. Met Ryan Tedder maakte Swift track nummer elf: I Know Places. Een fijne plaat die van begin tot eind dezelfde sfeer als een OneRepublic liedje uitstraalt. Is dat erg? Totaal niet!
De laatste drie tracks van het album zijn ook een genot voor de oortjes: Wonderland, You Are In Love en New Romantics. Alle drie van begin tot eind gevuld met lekkere 80’s invloeden, die toch ook heel eigentijds klinken. Albums waarvan ieder liedje eigenlijk een single-release op zich is, ze worden maar weinig gemaakt. Taylor Swift mag zich in ieder geval gelukkig prijzen met het feit dat er wèl zo’n type album aan haar c.v. is toegevoegd. Vijf jaar na dato staat 1989 nog steeds als een huis!
