Advertisement

Politiek en muziek

Misschien heb ik de televisie te vroeg uitgezet -of te laat aan-, ik zag ze in ieder geval niet. 3 Doors Down: de enige band die ja zei tegen een optreden tijdens de inauguratie van Donald Trump. De president elect had stad en land afgebeld, maar kreeg op elk verzoek een keiharde nee. De ellende begon al tijdens de verkiezingscampagne; als The Donald een lekker liedje had uitgekozen om het podium mee te betreden of te verlaten, hingen ze prompt diezelfde avond nog aan de lijn. Adele, de Rolling Stones, Elton John en zelfs onze eigen 2 Unlimited; ze lieten allemaal weten daar niet van gediend te zijn. Opvallend veel niet-Amerikaanse artiesten trouwens; let’s make American music great again is blijkbaar geen speerpunt tijdens Donalds administration. Nu Trump zelf de telefoonklapper door moest, op zoek naar bereidwillige muzikanten voor de heugelijke inhuldigingsdag, bleek de medewerking al net zo moeizaam. Alleen 3 Doors Down zei dus yes we can. Ok, en het Mormon Tabernacle Choir kwam zingen, maar dat doen ze bij zo’n beetje elke presidentiële inhuldiging – mormonen zijn polygaam, ook als het op presidentsvoorkeuren aankomt blijkbaar. O, en de 16-jarige Jackie Evancho kwam het volkslied zingen. Voor iedereen bij wie haar naam ook geen belletje doet rinkelen: Jackie deed mee aan America’s Got Talent. En werd tweede. It’s says it all.

Tot overmaat van ramp zegde de Bruce Springsteen Tribute Band ook nog eens af. Inderdaad, een tribute band. Springsteen himself zou natuurlijk voor geen enkele republikein komen opdraven, laat staan Trump, dus was het idee geboren om een lookalike in te huren. Toegegeven: best grappig. Ook grappig; de naam van deze E-street impersonators – de B-street Band. Bijna net zo grappig als coverbandnamen als AC/Dixi of Aart Beunderman. Dat laatste is op zich niet grappig, maar wel als je weet dat hij Beatles liedjes covert onder de naam McAARTney. Afijn, de B-street Band dus. Die dus niet kwamen.

In Nederland is het overigens al niet veel beter gesteld met de muzikale voorkeuren van de politieke partijen. De VVD neemt al jaren genoegen met de playbackact van de Toppers. Ik bedoel maar. Op links stelt de SP zich tevreden met Bob Fosko, ooit voorman van de Raggende Manne. Waarschijnlijk moet hij net als andere partijleden zijn verdiende gage linea recta terugstorten in de partijkas. Het zou in elk geval wel zijn gastrol in de rechtsdraaiende commerciële soapserie GTST verklaren. En dan hebben we het Henk Krol-vehikel 50Plus nog. Daar was het geld voor een fatsoenlijke technicus blijkbaar op; Ben Cramer sprong bijna uit zijn al wat oudere vel van woede toen voor de zoveelste keer het verkeerde bandje werd ingestart. De hele zaal geneerde zich kapot, op Henk Krol na. Die bleef stoïcijns lachen. Maar goed, Henk feliciteert ook dooie mensen, dus hij bevindt zich wel vaker buiten de werkelijkheid zullen we maar zeggen.

Ja, dan had Obama het toch beter voor elkaar. Op zijn afscheidsfeestje, daags voor de inauguratie van Trump, kwam Beyoncé een moppie doen in het Witte Huis. En Bruce Springsteen. De echte dus. Evenals de al even echte Paul McCartney.

Acht jaar eerder, toen Obama de verkiezingen had gewonnen, citeerde hij tijdens zijn overwinningsspeech uit een lied van Sam Cooke uit 1964: A Change Is Gonna Come. Niet alleen koos Obama één van de allermooiste liederen uit de popmuziek; de onderliggende betekenis was voor iedereen duidelijk – met de verkiezing van de eerste zwarte president van Amerika zou er eindelijk écht eens iets gaan veranderen. Zoals black America in 1964 ook al hoopte op verandering. Sam Cooke schreef het nadat hij zelf werd geweigerd bij een hotel. Omdat alle kamers bezet waren, luidde de officiële reden. De werkelijke reden: zijn huidskleur. A Change Is Gonna Come werd een anthem voor de Civil Rights Movement. Sam Cooke maakte de verandering niet meer mee, evenmin de release van dit nummer; hij vond de dood op een hotelkamer, nadat hij was neergeschoten. De werkelijke toedracht werd nooit helemaal duidelijk.

Nu, in 2017, waait er wederom een andere wind. Die wind wakkert nieuwe protesten aan. Zo heeft Green Day Trump virtueel in de fik gezet in de clip bij Troubled Times, terwijl U2 aankondigde de release van hun nieuwste album Songs of Experience op te schorten, om nieuwe nummers te kunnen schrijven die verwoorden wat ze van Trumps intrede in het Witte Huis vinden en bestaande nummers aan te passen. Als je weet dat één van die nummers Pleasures Of A Female President heet snap je waarom. Kortom: de gemoederen zijn hoog opgelopen nadat Trump zijn hand op de bijbel legde. Misschien dat iemand een voorbeeld kan nemen aan een verhaal uit dat boek. Het verhaal van David, de latere koning van Israël, die harpspeler was voor koning Saul. Saul stond bekend om zijn opvliegende karakter. Maar telkens wanneer David harp speelde voor de koning, kwam de geest van Saul weer tot bedaren. Dus wie offert zich op als hofmuzikant voor Donald Trump? Kunnen wij weer rustig slapen. En, om met het protestlied van Boudewijn de Groot te spreken, ook mijnheer de president slaapt zacht.