Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
Iris Penning bracht in 2014 haar debuutalbum Droomverf uit. Daarnaast verzorgde ze het voorprogramma van Spinvis, Janne Schra en De Dijk. Binnenkort verschijnt er een nieuw album vol met poëtische pop, getiteld Spreken Met Suiker. Redenen genoeg om Iris Penning te vragen naar haar Goeie Plaat.
Als kind had ik altijd een snel antwoord klaar op de vraag “Wat is je lievelings…?”. Groen, een husky, zes, fruit. Tegenwoordig is het niet zo simpel meer, en ik denk niet dat ik een moeilijkere vraag kan verzinnen dan “Wat is voor jou de beste plaat?”.
Er zijn nummers die binnenkomen door de tekst, ik ben een enorme taalfanaat. Er zijn stukken waar helemaal geen tekst bij komt kijken, muziek spreekt dan zijn eigen taal. En iedereen heeft een paar van die platen die je terugbrengen naar andere tijden. Tonen die je hoorde als kind, op vakantie, zinnen die je terugbrengen bij een persoon of plek waar je op een andere manier niet meer kan komen.
Misschien nog wel de fijnste categorie is de muziek die gemaakt wordt door vrienden. Wanneer iemand waar ik om geef een nummer schrijft dat mijn haarzakjes omhoog laat komen, dan raakt het dubbel: dan weet ik waar het vandaan komt. Charl Delemarre, Jeanne Rouwendaal, Marco Martens, ik kan zo nog wel even doorgaan, die luister ik misschien nog wel het vaakst.
Uiteindelijk blijf je toch over met het gevoel, dat is wat voor mij een nummer maakt. Er is één lied dat mij muzikaal, sferisch en tekstueel raakt. Het schetst een gevoel dat voor mij heel herkenbaar is. Het lopen over een drukke straat, omringd door vreemden en impulsen, of onderweg in de trein, misschien in een iets te drukke kroeg, maar heerlijk verzonken in eigen gedachten. Door haar, Ane Brun, wordt die rust gevonden in een koptelefoon. Muziek neemt de drukte over en in het ritme dat je zelf kiest bewandel je de straten. Het lied dat je opzet wordt de soundtrack van je wandeling. Dit nummer zou voor mij, zo’n soundtrack kunnen zijn.
“I’m travelling the wonderful loneliness
Of the headphone silence
Feels like noone can see me
They see right through me
Cuts me off from the rest of the world.
The useless strangers
sharing my time and space
They might hear my humming,
my tapping of fingers anyway
At least I have my thoughts all to myself
My content and the view outside”
Ane Brun – Headphone Silence
