Zeventien jaar geleden brak Phoenix door met If I Ever Feel Better en Too Young. Nu zijn de bandleden niet meer jong; ze zijn allemaal ouder dan veertig en vaders. Moeten deze Fransen hun coolheid nu opnieuw bewijzen? Kunnen we weer van ze gaan houden na Ti Amo?
Veel bands uit die scene zijn hun maatschappelijke relevantie al lang verloren. Ze worden nog wel gedraaid in indiedisco’s, maar die draaien vooral op nostalgie. Maar hoe kom je daar dan uit? Hoe transformeer je van band voor de semi-hippe vader naar een band die weer relevant is?
Zoals in veel gevallen is het handig om wat achtergrond bij Phoenix te kennen. In het jaar 1999 is de band begonnen in de buurt van Parijs. De gitarist zat hiervoor in een bandje met de gasten van Daft Punk. Ze waren vernieuwend, cool en Frans. Een recept dat goed bleek te werken in die tijd. In 2014 wilden ze beginnen aan dit zesde album; Ti Amo. Na de aanslag op Bataclan, voor hun heel dichtbij, zijn ze echt serieus de studio ingedoken. Dit album gaat ook vooral over heftige, simpele en pure emoties.
Als je het album opzet en netjes begint bij nummer één, J-Boy, merk je gelijk dat ze heel bewust hebben gekozen voor die eerdergenoemde nostalgie. En om heel eerlijk te zijn; wat is daar ook erg aan? De hele muziekindustrie draait om retro- en revival-bands. Toch wil je als indiepopliefhebber geprikkeld worden. Er moet iets spannends gebeuren. Dat gebeurt helaas weinig. Alsof je het hele oeuvre van een band kent en nu naar een Greatest Hits-album luistert. Het voelt wel fijn, maar vooral omdat je deze nummers ook aan je visite durft te laten horen.
Binnen het Phoenix-spectrum zijn er zo veel smaken te vinden, dat je niet snel verveeld raakt.
Toch weet Phoenix je mee te slepen in hun muziek. De sfeer die ze brengen is er eentje die past in zoveel situaties dat het eigenlijk als een heel veelzijdig geheel aanvoelt. Cruisen door de Rivieira: Goodbye Soleil. Huilen in de discotheek: Fior Di Latte. Dansbare beat: Fleur De Lys (met een sample van Fela Kuti). Mijmeren in het park: Role Model. Het zijn maar wat voorbeelden, maar binnen het Phoenix-spectrum zijn er zoveel smaken te vinden dat je niet snel verveeld raakt.
Sterker nog: na het hele album gehoord te hebben, zul je het jammer vinden dat het voorbij is. Het een-na-laatste nummer, Via Veneto, is zo gevoelig, dat je eigenlijk even bij moet komen. Tot het laatste nummer, Telefono, begint. Dat nummer pakt je bij je arm en draagt je op een The Strokes-esque wijze de finish over. De primaire emoties grijpen je ziel en Phoenix krijgt dat op de meest kleurrijke manier voor elkaar.
Is er dan iets heel erg blijven hangen? Nee. En zeker niet van de thema’s die ze aansnijden in hun nummers. Zanger Thomas Mars is slecht te verstaan en je zal het vooral moeten hebben van de sfeer. En gelukkig is die zo goed, dat het je geen moer interesseert waar het over gaat. Ze zijn nog steeds die coole Fransen.
