A Tale Of Golden Keys – Shrimp

Waardering

5

6

A Tale of Golden Keys is een indierocktrio uit Duitsland. Hun eerste album Everything Went Down As Planned zorgde ervoor dat ze op talloze club- en festivalpodia konden spelen en op verscheidene radiostations te horen waren. Nu zijn ze terug met het nieuwe album Shrimp, waarmee ze naar een meer mellowrock kant opschuiven.

Volgens de website van A Tale of Golden Keys hebben de heren in slechts 10 dagen alle nummers geschreven en opgenomen (en dat merk je ook). Albumopener Punk Rock Hit leidt je in met een lief upbeat pianobopje. Gedurende het lied komen ritmische gitaren en gevoelige drums erbij, die het nummer langzamerhand tot een climax tillen, hoewel die climax meer een anticlimax is. A Thought Caught Fire heeft een vast bastempo, met tussendoor een korte pauze waarin een rustige zangstem het verhaal van het nummer vertelt, en daarna gaat het basritme kalmpjes verder. De nummerstructuur lijkt heel erg op die van het vorige lied: het begint rustig, bouwt zich langzamer op, komt tot een (anti)climax en het lied is weer afgelopen.

Gospel is een mooi, atmosferisch lied. Het begint met een pianoballad die snel overgaat tot een bombastisch poplied. De indie-invloeden spatten ervan af en geven een melancholisch gevoel. Als je niet goed oplet merk je niet meteen dat het lied naadloos doorstroomt naar de volgende track White. Will I Be The Last heeft mooie lyrics “To The Girl Behind The Mask/To The Boy Who Doesn’t Laugh/To The Boy Behind The Mask/To The Girl Who Doesn’t Laugh,”, dat een mooi contrast vormt tussen de rustige gitaarnoten en het gezang. De productie van het album is goed en professioneel gedaan, de overgangen zijn strak en de liedjes passen goed bij elkaar, misschien zelfs wel té goed.

Het valt niet te ontkennen dat de tracks van dit album ontzettend mooi zijn, maar als alle nummers, en dan bedoel ik ook elk lied dat op dit album staat, dezelfde structuur gebruiken, dan valt er eigenlijk weinig uit te halen. Alles klinkt hetzelfde. De plaat moet wel twee tot drie keer geluisterd worden om de verschillende nummer van elkaar te kunnen onderscheiden. De rustig begin-steeds-harder-worden-tot-een-climax-structuur is opzich geen slechte structuur en wordt veelal gebruikt in de popmuziek, maar dan moet je het wel effectief gebruiken. Als je erachter komt dat de tegenstrijdige cover en titel van het album (een duif tegenover een garnaal) het meest opmerkelijke is van de gehele plaat, is dat best deerlijk.  In Shrimp is de pay-off gewoon niet voldoening gevend genoeg en daarmee dus een beetje teleurstellend.