Met hun vorige twee albums, Future Hearts en Last Young Renegade, dipte ze hun tenen in echte pop-rock tunes, maar van dit nieuwe album gaan de emo-hartjes weer sneller kloppen vanwege heftige gitaren, coole drums en gevoelige liedjes. Wake Up, Sunshine is inmiddels al het achtste album van de Amerikaanse rockband All Time Low.
Het album opent met de lead single Some Kind of Disaster. Een nummer dat gelijk al duidelijk maakt wat het algemene moraal van deze plaat is. You gotta hurt sometimes to learn to heal / You gotta het back up and learn to deal. Dit album staat vol met self-help achtige teksten die je vertellen dat je van jezelf moet houden, voor jezelf moet zorgen en dat er heus wel iemand is die van je houdt. Op zich verfrissend om te luisteren naar een lp die niet alleen om liefde draait, hoewel de teksten soms ietwat dramatisch klinken.
De meeste nummers zijn heel easy om naar te luisteren. Ze zijn weinig spectaculair, maar wel fijn naar te luisteren als een achtergrondmuziekje. Bijna geen van de liedjes springt er echt uit en alles lijkt ook wel een beetje op elkaar. Hevige gitaren en drums zijn eigenlijk het hele album wel te horen en die eenheid van het album is comfortabel. Maar toch is het wachten op een spannend experimenteel nummer zoals Dear Maria, Count Me In van hun tweede album So Wrong, It’s Right ooit was.
Hoewel een Dear Maria, Count Me In achterwege blijft, springen twee songs er wel uit. Glitter & Crimson heeft een aparte titel. Maar heeft ook coole interessante bridge waarin de zangkunsten van leadzanger Alex Gaskarth goed uit de verf komen. De zanger heeft namelijk een zeer aangename stem, maar eentje die snel saai kan klinken als hij er niets interessants mee doet, zoals een toffe uithaal. Die bridge gecombineerd met vette drums is wat Glitter & Crimson onvergetelijk maakt. Ook Pretty Venom springt eruit, maar om een andere reden. De sound van dit liedje is een stuk rustiger dan de rest van het album en heeft een chillere vibe. Het is fijn om naar dit nummer te luisteren na alle heftige emoties van de liedjes ervoor; Pretty Venom haalt de pop-sound van de vorige twee albums weer een beetje terug en zorgt daarmee voor een aangename afwisseling op het album.
De plaat Monsters is niet mega spannend, een herhaling van dezelfde tonen en hetzelfde gitaarspel, maar het is wel een toffe samenwerking tussen All Time Low en blackbear. De combinatie van rock en rap werk goed; te zien aan succesvolle acts als Twenty One Pilots. Die combinatie is ook wat dit nummer spannend en fijn maakt om naar te luisteren.
Wellicht is het na acht albums wat teveel gevraagd om nog te experimenteren met hun sound. Maar met Wake Up, Sunshine neemt All Time Low weinig risico. Daarmee produceren ze een oké plaat met weinig songs die er echt uitspringen. De moraal van het album is verfrissend; de sound is een beetje saai.
