Op My Soft Machine neemt Arlo Parks je mee op reis naar twee verschillende plekken waar ze de afgelopen jaar heeft vertoefd. Met haar eerste album Collapsed In Sunbeams brak de zangeres door met haar op muziek gezette gedichten. Ruimte om te touren was er helaas niet in het jaar 2021. Toch verdween Parks niet van het muzikale netvlies, door zich op verschillende plekken in de kijker te blijven spelen. Met verschillende televisieoptredens en het winnen van de Mercury prijs en andere awards. Succes zorgde ervoor dat ze niet meer vanuit haar kleine slaapkamer hoefde te werken vanuit Londen, maar dat er ook buiten de landsgrenzen gezocht mocht worden naar muzikale inspiratie.
De behoudende fan kan echter opgelucht ademhalen. Opener Bruiseless is namelijk volledig van de hand van Parks zelf. De poëet krijgt hier de ruimte om haar woorden in het middelpunt te zetten, omdat het een spoken word intro betreft. Een aardig begin dat de toon zet voor de rest van het album, want anders dan het intro op haar eerste langspeler zit er iets meer pit in deze track. De eerste echte song Impurities lijkt een voortzetting te zijn van haar eerste album. De combinatie van Bruiseless en het welkome geluid van de eerste echte track, zorgt ervoor dat het lijkt alsof je in een warm bad stapt.
Op Puppy is ook die oh-zo-kenmerkende zacht fluisterende, hese stem van Parks te horen. Qua geluid is er echter wel een verschil te horen met haar vorige succesplaat. Dat is wellicht te verklaren door de wisseling van de wacht die heeft plaatsgevonden achter de productiestoel. Gianluca Buccellati heeft namelijk plaats gemaakt voor meerdere producers. Op het eerdergenoemde Puppy en het daaropvolgende I’m Sorry en Room (red wings) zorgt dat echter niet voor grote verschuivingen. Alles klinkt wat voller en net wat minder minimalistisch dan op haar voorganger. Opmerkelijk is dat deze nummers met name op het einde van de tracklist zijn terug te vinden. Na het typische Impurities moest er namelijk ruimte komen voor iets nieuws.
De grote, wijde wereld moet namelijk ook kennismaken met Arlo Parks. Los Angeles bleek wat dat betreft het beloofde land te zijn. Welke nummers exact in Londen of de stad aan de westkust van de Verenigde Staten zijn opgenomen is onduidelijk. Het is echter wel gemakkelijk om in te vullen dat de commercie gezocht werd in Noord-Amerika.
Devotion, een samenwerking met de succesvolle songwriter en producer Paul Epworth (onder andere bekend van zijn werk met Florence + The Machine en Adele), knalt er lekker uit. Ondanks dat de track lekker wegrockt mist er een bepaalde unieke sound waardoor alles wat té gelikt klinkt. Opvolger Blades is een ander nummer qua opbouw en sound, maar is uit hetzelfde hout gesneden. De gladde productie inclusief dansbare beat lijkt gemaakt om regelrecht de hitlijsten in te schieten. Een prettige afwisseling is vooral ook de rap die opduikt halverwege, waarmee Parks een beetje eigenheid het nummer infietst. Een soortgelijke rap pakt zelfs nog beter uit op Weightless. Met een goeie hook in het refrein en een ongelofelijk sterke brug (inclusief wisselende toonsoort) is dit met recht een van de hoogtepunten.
De plaat klinkt uiteindelijk met marketingprecisie in elkaar geknutseld. Na het herkenbare geluid van de twee openers, is het vooral knallen geblazen. Het grote publiek moet aangeboord worden en dat wordt geprobeerd door een commercieel sausje over de Arlo-Parks-formule te gooien. Dat pakt slechts sporadisch goed uit. Dat wat er vernieuwend is aan dit album, is niet uitsluitend goed. Alles wat als vanouds klinkt, wordt al snel te herkenbaar en komt daarmee niet goed uit de verf.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
