BABYMETAL is een Japanse tienergroep die de metal wereld op z’n kop heeft gezet met hun debuutalbum BABYMETAL. Hun mix van J-pop en metal zorgde voor veel ophef onder hardcore metal-fans: velen omarmden de energieke band, terwijl anderen het zagen als het ergste wat metal kon overkomen. Met het tweede album Metal Resistance zijn ze energieker en harder dan ooit.
Suzuka Nakamoto, Yui Mizono en Moa Kikuchi (respectievelijk: Sumetal, Yuimetal en Moametal) vormen sinds 2010 het Kawai-metal trio. Talentenmaatschappij Amuse heeft de drie uit de idolgroep Gakuin Sakura geplukt, om een idol-metalgroep te vormen. De meiden hadden toen nog nooit van metal muziek gehoord. Live worden ze begeleid door de metal band Kami Band.
Als je de naam intikt op YouTube, kom je live-shows tegen met blanke, bebaarde mannen die helemaal uit hun dak gaan. Een bizar gezicht. Dansende tienermeiden, headbangend publiek en harde metal muziek. Maar het werkt. Het is misschien goed om op te merken dat Sumetal een enorm zangtalent heeft, dat opmerkelijk goed past bij dit soort harde muziek. Yuimetal en Moametal zijn meer de achtergrond zangeresjes, die de Kawai-gedeelte van de band vormen.
Het openingsnummer van de nieuwe plaat van BABYMETAL, Road of Resistance, heeft veel weg van de metal band Dragonforce. De gitaar geeft een heel hoog tempo aan en de zang is snel en onbewogen. Houd je van vlotte metal, dan is dit voor jou. Het tweede nummer en single Karate is wat je van een meer mainstream metal-nummer verwacht: lang aanhoudende gitaarriffs met veel drumbase, diepe zang, maar dan komt weer het popachtige refrein. Karate is bij uitstek één van de beste nummers van het album. Awadama Fever lijkt te zijn beïnvloed door bands zoals The Prodigy, met gebruik van electro-muziek en synthesizers. Mocht je geen Japans kunnen spreken, dan kan je door Engelse woordjes als “Chewing chewing chew chew chewinggum” en “Bubble bubble bub bub bubblegum” concluderen dat de teksten niet te diepgaand zijn. Maar het is echt een heel catchy en verslavend nummer.
Helaas is de tweede helft van het album niet zo goed als de eerste. De samenhang van de nummers vervaagt, de zang loopt niet zo goed met de muziek en er wordt meer gebruik gemaakt van synthesizers. Een nummer zoals Meta Taro zijn wat kinderlijk en Amore klinkt als een typisch anime-nummer, dat je voor het begin van een Japanse animatieserie te horen krijgt. Wel is THE ONE een fantastische afsluiter. Een echte metal-ballad en het enige volledige Engelse nummer van het album.
Wat je ook van ze vindt, deze drie meiden weten toch echt hoe je moet rocken. Het is een rare mix van twee complete verschillende werelden, samengevoegd tot een muzikale kermis van dingen die niet bij elkaar horen. De beste manier om BABYMETAL te ervaren is door een videoclip van de band te bekijken op YouTube. BABYMETAL moet geluisterd én bekeken worden. Wat je er daarna van vindt, mag je zelf oordelen. Maar wij vinden de plaat een dikke thumbs-up.
