Bastille – Doom Days

Waardering

7

8

Bastille, voor al uw apocalyptische feesten en partijen. Terwijl de wereld langzaam ten onder gaat, probeert de band van Dan Smith er een feestje van te maken en even te ontsnappen aan die gedoemde buitenwereld. Het derde album van de band, dat net als zijn voorgangers een allitererende titel heeft, bevat elf liedjes die op chronologische volgorde het verhaal vertellen van een feestnacht in een volgens de Britse band niet zo’n feestelijke wereld.

Het album begint om 00:15 uur met (die kon je zien aankomen) de track Quarter Past Midnight, een van de eerste voorproefjes van het album die de band vorig jaar uitbracht. Het nummer schetst meteen de hele situatie waar het hele album over gaat. Terwijl de wereld ten onder gaat, vieren de mannen van Bastille een feestje, dat overigens net zo uit de hand loopt als de wereld zelf. Doom Days is dan ook een over het algemeen feestelijk en vrolijk klinkend. Dat feestgevoel verdwijnt een beetje als je goed naar de teksten luistert. In dat opzicht toont dit album gelijkenis met voorganger Wild World, een plaat die als geheel ook een wat negatief gevoel overbrengt.

Doom Days, de titeltrack, vat de boodschap van de hele plaat op een ijzersterke manier samen. In het nummer bespreekt Dan Smith zo’n beetje alles wat er volgens hem mis is met de wereld. Over hoe hij tijdens het feestje maar lekker offline blijft, zodat hij alle ellende en negativiteit van sociale media even niet binnenkrijgt op de ‘scrolling horror show’, zijn telefoon. Mooi is ook hoe hij hier een vergelijking maakt tussen het feestje en de wereld, die beide uit te hand zijn gelopen (“We fucked this house up like the planet”). Hoewel deze track tekstueel gezien een goed voorbeeld is van hoe de rest van het album eruit ziet, is dat het muzikaal niet. Doom Days springt er echt tussenuit door een verrassende mix van akoestische gitaren en een soort-van-rap, ondersteund door een trapbeat.

Een verrassende plaat in muzikaal aspect is het verder dan weer niet heel erg: het recept blijft min of meer hetzelfde. Het kent dezelfde combinatie van wat zachtere, rustige nummers met vrolijke, dansbare tracks als Wild World ook heeft. Zo schotelt Bastille ons ballads als 4AM voor, waarop de mooie stem van Dan Smith misschien wel het best naar voren komt. Daartegenover staat dan weer bijvoorbeeld Million Pieces, een dansbaar nummer met house-elementen, dat niet zou misstaan tussen veel hits die op dit moment in de hitlijsten staan. Nog dansbaarder is de afsluitende track Joy. Inmiddels is de zon opgekomen in huize Bastille. De nacht is voorbij en daarmee komt ook de vreugde terug. Die ‘doom days’ duurden dus zo lang nog niet.

Bastille viert het leven in iets wat je een apocalyptische dansplaat zou kunnen noemen. Nog even goed feesten, voordat de laatste dagen op aarde geteld zijn. Het is wel te hopen dat dit niet ook het laatste album van Bastille is, want de mannen hebben opnieuw een hartstikke prima album afgeleverd.