Nog steeds is de muziek van Beach House op hun nieuwe album 7 dromerig en meeslepend. Tegelijkertijd breken ze deels met hun eigen conventies en experimenteren ze erop los. Met als resultaat hun meest volmaakte album dat buitengewoon sfeervol is.
Vocalist en toetsenist Victoria Legrand en gitarist Alex Scally doen sinds hun debuut uitkwam in 2006 min of meer hetzelfde; de luisteraar meeslepen met hun mysterieuze en dromerige popmuziek. Dat sceptici de muziek van Beach House vaak saai en eentonig vinden is dan ook niet gek. Als de muziek je niet raakt lijkt er ook weinig te gebeuren. Toch heeft ieder album van Beach House een eigen identiteit zonder telkens van muzikale stijl te veranderen. Dat komt deels omdat Beach House dondersgoed weet wie zij als band zijn en waar zij voor staan. In een interview met Noisey noemt Legrand haar muzikale partnerschap met Scally dan ook een bijna telepathische creatieve relatie: ‘Je kent iemand meer dan tien jaar en je blijft kleine nieuwe dingen van elkaar ontdekken die je nooit hebt beseft.’ Legrand en Scally gebruiken jarenlang dezelfde instrumenten en werkten op dezelfde wijze. Na een tour gingen zij een jaar lang muziek schrijven en namen vervolgens de muziek in een keer op.
Voor album nummer zeven, toepasselijk 7 genoemd, waren ze klaar met deze werkwijze. In een eigen thuisstudio gingen zij aan de slag, en als ze drie of vier nummers hadden waar ze enthousiast over waren namen ze de muziek op in een ‘echte’ studio. Dit deden ze samen met producer Peter Kember (Sonic Boom). Ook tourdrummer James Barone mocht dit keer mee doen in de studio. Het resultaat is het meest sfeervolle en volmaakte album dat Beach House tot nu toe heeft gemaakt. Sommige nummers hebben zoveel lagen dat ze onmogelijk op het podium gespeeld kunnen worden. Legrand en Scally kozen er voor om hun creatieve buien voorrang te geven in plaats van zich te limiteren tot hun eigen instrumenten.
Dat begint al met het opzwepende Dark Spring; harde drums en snerende gitaren knallen in de rondte. Door de gelaagde dubbelzang hangt er een mysterieuze sfeer. Lemon Glow heeft een bruisende, industriële beat. Zowel Scally als Legrand lijken te reageren met spannende synthlijnen en rauw gitaarwerk. ‘It’s what you do/This pulls me through/I come alive,’ zingt Legrand melodieus. Dit geeft het nummer een intiem laagje. Zo bevatten veel nummers op 7 nieuwe elementen die eerder werk van de band nooit had. Op L’Inconnue komen de vocalen van alle kanten, terwijl Dive langzaam opbouwt naar een stadionrock nummer door de denderende riff van Scally. Er gebeurt dus genoeg in de nummers. Het is soms moeilijk te omschrijven. Na de zoveelste luisterbeurt zijn er altijd wel nieuwe elementen te vinden in ieder nummer. Er zitten geen duidelijke structuren in de nummers. Legrand is niet van plan je complete verhalen te vertellen op ieder nummer; de coupletten bevatten soms enkel losse zinnen of woorden.
7 blijft toch echt een Beach House-plaat. De muziek is alleen nog meeslepender en mysterieuzer geworden. Als je denkt te weten wat er gebeurt in de muziek zetten ze je op een ander spoor. Het is maar goed dat Beach House heeft geëxperimenteerd.
