Birth of Joy – Hyper Focus

Waardering

6

Birth of Joy weet wel van rocken. Dat bewezen ze al met hun vorige albums, Get Well bijvoorbeeld, maar nog veel meer met hun energieke liveshows. Het is dan ook niet vreemd dat dit drietal uit Utrecht plekken in heel Europa aandoet. Maar liefst 450 shows hebben de heren gegeven in de afgelopen drie jaar, een niet mis te verstane prestatie. Een probleem met zeer sterke live bands is echter wel dat de studioversies nog wel eens vlakjes kunnen gaan klinken. Nu zijn de heren terug met een nieuwe plaat: Hyper Focus. Lukt het ze ook te overtuigen via de speakers in de woonkamer? Conclusie: soms wel, soms niet.

Waar je bij een optreden wat makkelijker omvergeblazen wordt, is dat een stuk moeilijker als je gewoon op je stoel zit. En dus moet de band vooral zien te overtuigen in afwisseling, dynamiek of met fraaie melodietjes. Dat is echter precies waaraan het op Hyper Focus soms schort. Dat is vooral merkbaar op de eerste helft van de plaat. Hoewel de opener Join the Game sterk is, voelen de opvolgers wat recht en vooral voorspelbaar aan. Technisch is het allemaal hoogstaand, maar wanneer je de zoveelste uithaal van de zanger hoort, of weer het orgelgeweld wordt ingezogen, begint het toch af en toe wat vermoeiend te worden.

Lucht komt met de intermezzo’s. Ieder van de bandleden neemt een intermezzo voor zijn rekening. De drie stukken bieden wat ademruimte – ze liggen ook wat meer achter in de mix – in een voor de rest dus behoorlijk “hyper” album. Vooral het intermezzo van de pianist is erg fijn en doet een beetje denken aan de jazzy composities van David Crosby. Een klein hoogtepuntje tussen twee wat mindere muziekstukken.

Vanaf Forenoon wordt de plaat gelukkig een stuk sterker. Het nummer kent een prachtige ontwikkeling, de mysterie is er haast tastbaar en de bridge komt fenomenaal binnenvallen. Dit is de zo gezochte onvoorspelbaarheid. Meer graag! “Do it, or somebody else will!” Maar dat de mannen niet altijd 8 minuten nodig hebben om te laten zien wat ze kunnen is te horen met opvolger Witches Hammer. De slepende riff is direct overtuigend, om vervolgens door een paranoia pianoloopje onderbroken te worden. Een typisch psychedelische song waar de energie aankomt zoals het bedoeld is. Ook Poor Duffy kan niet ongenoemd blijven. Dit is namelijk even wat anders. Er wordt een blik blazers opengetrokken en wat gas teruggenomen. En wanneer er dan “Duffy” in je oor wordt gefluisterd kun je niets anders dan grijnzen.

Toch weet Birth of Joy dus niet over de gehele breedte te interesseren, daarvoor is vooral de eerste helft van de plaat te eentonig en voorspelbaar. Dat de heren het wel kunnen, laten ze vooral horen met Forenoon en Witches Hammer, twee hoogtepunten. Precies deze twee nummers geven aan dat het Birth of Joy wel lukt zich te onderscheiden en te overtuigen. Het lukt gewoon nog niet altijd. Hyper Focus is daarmee een semi-geslaagd project.