Blaudzun is aan een zeer productieve fase in zijn carrière bezig. Een jaar geleden maakten we kennis met het debuutalbum van zijn gelegenheidsduo Haty Haty en in de herfst viel Jupiter (Part I) uit de lucht. Nu de blaadjes alweer bijna aan de bomen verschijnen, is het tijd voor het tweede deel van Jupiter. En over niet al te lang tijd – al wil de singer-songwriter wel iets meer rust nemen – zal de trilogie vervolledigd worden.
Maar voor het zover is hebben we eerst de lp Jupiter (Part II). Toegegeven, het is qua lengte misschien niet helemaal een volwaardig album. Jupiter (Part II) heeft negen tracks, waarvan er een ‘airplane mode’ van Mud is, dat ook in de normale versie op de plaat staat. Onvermijdelijk dat je als luisteraar direct de vergelijking met met het deel uit oktober probeert te maken. En overeenkomsten zijn er zeker te vinden; Jupiter Part II klinkt iets voller, completer en ook beter dan zijn voorganger, die op zijn beurt wel wat meer variatie in zich had.
Het album opent in dreigende stand, zoals we die nog kennen van het werk waarmee Blaudzun doorbrak. De korte elkaar snel opvolgende drumrolls op When We Wrote This zijn daarin de leidende factoren. Daarna komt met Mud en Press On (Monday’s Child) stapje voor stapje het frivole, soms wat speelse naar voren.
Op To Be Lost In ’87 bereikt de vrolijkheid in de muziek misschien wel het hoogtepunt, terwijl Blaudzun hierin omschrijft hoe de wereld in 2087 op zijn einde loopt. Het is niet de eerste keer in zijn carrière dat hij zijn (schrik)beeld van de wereld schetst. Dat deed hij immers ook al op Promises Of No Man’s Land. Nu is de blik meer gericht op de toekomst. Waarin de destructie van de mens wanneer deze alles laat opknappen door robots wordt beschreven.
Ook in Modern Talk laat hij zijn visie op de wereld doorklinken. Of dat op Manic Talk ook de bedoeling is, is minder duidelijk terug te horen. Dat is immers het instrumentale slotakkoord en dus is het qua tekst niet te duiden. De muziek vertolkt in ieder geval de nodige chaos.
Blaudzun slaagt erin om een goed vervolg te geven aan het soms fletse Jupiter (Part I). En als dit de lijn is die hij doortrekt richting het derde deel van zijn albumreeks, dan hoeft hij wat ons betreft geen rustpauze in te lassen.
