Twintig jaar, een break-up en een nieuwe gitarist verder komt poppunk band Blink-182 terug met hun nieuwe album California. Bekend om hun snelle akkoorden en maffe lyrics werden zij groot in de nieuwe punk-scene van de jaren ’90. Kunnen we dit bij het nieuwe album ook verwachten of zijn ze een andere weg ingeslagen?
In 2004 dachten we allemaal dat het voorbij was: Blink-182 was uit elkaar en de bandleden spraken elkaar niet meer. Toen drummer Travis Barker in 2008 betrokken was bij een vliegtuigcrash die hij op het nippertje overleefde, kwamen de drie heren weer bij elkaar om muziek te maken. FUCK YEAH! dachten de meeste fans, maar één album later (Neighbourhoods) begon de spanning weer hoog op te lopen. Uiteindelijk verliet gitarist Tom Delonge in 2015 de band om zijn eigen ding te doen. Maar Mark Hoppus en Travis waren niet zomaar van plan om Blink weer te laten vallen.
En daarom dit nieuwe album. Met behulp van nieuwe gitarist Mark Skiba (bekend van de band Alkaline Trio) brengt Blink-182 zijn oude geluid weer tot leven, met een mooie mix van een meer moderne popsound.
Het album begint met het lekkere korte introductienummer Cynical, dat meteen laat zien dat ze het zeker zonder Tom aan kunnen. De bekende Blinksound is nergens heengegaan. De snelle akkoordwisselingen, maffe lyrics en de stem van Mark Hoppus brengen je snel weer terug naar de nineties Blink-182. Daarna volgt Born To Death, dat veel lijkt op oude Blink-nummers zoals Feeling This met een meer moderne popsound. Het is een mix van het oude met het nieuwe. Dit is ook het moment waar oldskool fans opmerken dat de unieke stem van Tom ontbreekt. De stem van Matt Skiba krijg je ervoor in de plaats, die misschien niet zo uniek is, maar zeker niet slecht. Veel liedjes in het album zijn vernoemd naar steden in de staat Californië (logisch, het album heet letterlijk California). Los Angeles is weer zo’n afwisseling van snelle akkoorden naar langzame balladgitaren en geeft weer de nadruk op het oude plus de nieuwe mix. Nummers zoals No Future en Sober gaan meer in de poprichting en Home Is Such A Lonely Place is een prachtige akoestisch slownummer met een van de catchiest refreinen ooit: “Home is such a lonely place without you, home is such a lonely place.” Maar er zitten ook een paar missers bij. Left Alone en San Diego lijken meer geïnspireerd door alternatiefrock en passen niet bij de andere nummers.
Het album heeft een snel tempo dat je van een Blink-album kan verwachten. De maffe teksten, catchy refreinen en gekke interludes blijven zoals het oude. De stem van Mark en de snelle gitaar/baswisselingen en pompende drums brengen je weer terug naar de skateparken van de jaren negentig. California lijkt een samensmelting te zijn van de vorige album Neighbourhoods(2011) en de ultra-populaire Enema of the State(1999). Het feit dat Blink niet meer uit de originele line-up bestaat neemt niks weg van hun kwaliteit en bekende sound. Het album is echter niet perfect aangezien er wat nummers tussen zitten die er niet echt thuishoren. Al met al is dit album zeker het luisteren waard voor poppunk liefhebbers, met een beetje meer pop en met net zo veel punk.