Celine Dion – Courage

Waardering

7

6

7

Sinds de release van haar laatste Engelstalige album heeft Celine Dion nogal wat voor haar kiezen gekregen. Zo overleed haar echtgenoot René na een lang gevecht tegen kanker en verloor ze (kort daarna) ook haar broer aan dezelfde ziekte. Na een periode van rouw lukte het de zangeres om innerlijke kracht en moed te vinden om op een positieve manier door te gaan. Courage, de titel van haar nieuwe album is daarmee dus zo klaar als een klontje.

Celine Dion: of je vindt haar goed of juist vreselijk. Een tussenweg bestaat er eigenlijk niet. Met name haar bekende (melodramatische) ballads hebben haar tot één van de beste verkopende vrouwelijke artiesten allertijden gemaakt. Dion is altijd trouw gebleven aan deze formule. Vaak tot op het irritante af. Des te fijner is het als ze af en toe een beetje experimenteert met andere stijlen. Dat doet de zangeres bijvoorbeeld op Flying On My Own, de eerste track van dit album. Een lekker dansbaar popplaatje met een licht house-randje. Net alsof ze hiermee stiekem hoopt ooit nog eens op een goed festival gedraaid te worden.

Een beetje rauw en met aardig wat soul, zo laat Dion zich horen in Lovers Never Die. Een track waarmee je je realiseert dat je nieuwe Engelse midtempo songs van de zangeres echt gemist hebt. Datzelfde effect creëert ze bij Nobody’s Watching, Imperfections en Baby. Typisch drie liedjes met inspiratieloze refreinen en betere coupletten die als geheel toch lekkere producties zijn. How Did You Get Here is flirterig en soulvol tegelijk. Eén van de betere midtempo stukken die dit album rijk is. Maar, eerlijk is eerlijk: zowel Kelly Clarkson als Avril Lavigne hebben nog niet zo heel lang geleden exact eenzelfde type liedje als dit uitgebracht, dus origineel is Dion zeker niet.

De zangeres is trouwens nooit zuinig geweest als het gaat om opvullen van haar albums. Courage bevat dan ook maar liefst twintig nieuwe liedjes. Iets wat we in deze tijd totaal niet meer gewend zijn. Uiteraard zitten daar ook een paar tracks tussen die je na even luisteren meteen door wilt skippen. Het door Sam Smith geschreven For The Lover That I Lost bijvoorbeeld. Een piano-ballad waarin de zangeres vooral in het refrein een bepaalde druk op haar stem zet, waardoor ze nogal gemaakt overkomt. Perfect Goodbye en de albumtiteltrack Courage zijn ook twee saaie piano-ballads. Iets meer diepgang was bij deze nummers geen overbodige luxe geweest.

Maar zit er dan echt geen typische Celine Dion-ballad tussen die op de één of andere manier een gevoelige snaar weet te raken? Zeker wel. Lying Down (geschreven door Sia, David Guetta en de Surinaamse Nederlander Giorgio Tuinfort) is echt een hoogtepunt. Sterke arrangementen, mooie zangpartijen en een prima spanningsboog. Zo horen we La Dion het liefst. Change My Mind (geschreven door zangeres LP) is met zijn lounge-achtige karakter een tweede hoogtepunt die de moeite waard is om op repeat te zetten. The Chase, met zijn positieve en zomerse geluid, is dat trouwens ook.

Wie naar Best Of All luistert, zal het trouwens opvallen dat dit liedje als productie veel weg heeft van Sam Smith’s Stay With Me, terwijl de Britse superster toch echt alleen maar aan het eerdergenoemde For The Lover That I Lost heeft meegeschreven. Alweer een gevalletje van niet echt origineel, maar Dion komt er op de één of andere manier toch weer makkelijk mee weg. De diehard fans van de zangeres zullen blij zijn met de grote lading van liedjes die ze met dit album op ze afstuurt. Hitsingles hoeven we van de diva niet meer te verwachten en die niemendalletjes op de tracklist horen er gewoon bij. Lange albums waarvan elk liedje perfect is, zijn tenslotte heel zeldzaam en zeker van Celine Dion valt dat niet te verwachten. Maar ze verwent je als luisteraar wel weer met flink wat muziekvoer en daar gaat het uiteindelijk om. Toch?