Een debuutalbum uitbrengen dat wereldwijd direct een grote indruk maakt. Dat is misschien wel de grootste uitdaging voor een artiest als Central Cee, die in korte tijd is uitgegroeid tot een van de meest geziene namen in de UK-rap en -drillscene. Can’t Rush Greatness, een titel die niet alleen zijn eigen groei weerspiegelt, maar ook de kracht en complexiteit van de lang achtergestelde, Britse underground scene omarmt. Het album voelt als een opsomming van jaren werk, stijlontwikkeling en een grote drang om zichzelf te bewijzen.
Samenwerkingen
Samenwerkingen met onder anderen Dave, 21 Savage en Skepta tillen het album naar een hoger niveau. Vooral het nummer Gata met Young Miko valt op. De Puerto Ricaanse artiest brengt een onverwachte frisheid en onregelmatigheid in het album, terwijl Central Cee’s stijl naadloos blijft aansluiten. Het hoogtepunt van de plaat is echter zonder twijfel CRG, de track met Dave. Vanaf de intro voel je de connectie tussen de twee, die elkaar uitdagen in zowel tekst als flow. Het brengt een gevoel van nostalgie met zich mee, omdat de samenwerking tussen Dave en Central Cee doet denken aan hun gezamenlijke EP, Split Decision. Een project waar parels als Sprinter en Trojan Horse uit voortgekomen zijn.
Het risico van herhaling
Maar Can’t Rush Greatness heeft ook een mindere zijde. De flow van Central Cee blijft door vrijwel het hele album hetzelfde, wat ervoor zorgt dat veel nummers in elkaar beginnen over te lopen. Het gebrek aan variatie is vooral merkbaar halverwege de plaat, waar nummers als Up North en Gen Z Luv te veel van hetzelfde bieden. Een gemiste kans voor de rapper om, net zoals bij Gata, buiten zijn comfort zone te treden.
Relatieproblemen
Dan is er Now We’re Strangers, een track die duidelijk persoonlijk is. Het lijkt te verwijzen naar zijn tumultueuze relatie met Madeline Argy, de influencer waarmee hij eerder een veelbesproken break-up beleefde. De publieke kant van dat verhaal – inclusief geruchten rondom Ice Spice – geeft het nummer een rauwe lading, hoewel het twee vragen oproept. Is het verstandig is om privézaken zo expliciet te verwerken in je muziek na de drama van het afgelopen jaar? En hoe eerlijk is Central Cee op deze track?
So Sick
Een van de minst geslaagde momenten op het album is Truth In The Lies, een track waarin de Ne-Yo-hit So Sick uit 2006 haast identiek wordt gesampled. Wat een eerbetoon had kunnen zijn, voelt meer als een gebrek aan creativiteit. De sample mist een eigen twist en komt over als een gemakkelijke keuze, iets dat je niet verwacht van een artiest met zijn talent. Toch opent het album sterk.
Een grote stap
De eerste drie toevoegingen, waaronder No Introduction, 5 Star en Gata vallen, tonen Central Cee op zijn best: ambitieus, scherp, vibey en overtuigend. Deze tracks maken meteen duidelijk waarom hij een van de grootst gepromote rappers uit UK-scene is. Met Can’t Rush Greatness zet Central Cee een gewaagde eerste stap. Het album heeft een aantal hoogtepunten, maar wordt tegelijkertijd gehinderd door een gebrek aan variatie en een paar minder geïnspireerde keuzes. Toch laat het zien dat Central Cee een artiest is die de ambitie heeft om zijn grenzen te verleggen. Dit album voelt als een make-or-break moment voor de rapper, een uitnodiging om zijn groei en evolutie mee te maken.